Al de volksdichten. Deel 2

[p. 75]

In een januarij-nacht.

1.

Wat wordt uw goede naam bezwaard,

Alsof ge een' ouden paai zoudt 'lijken,

Met schrale lokken... grijzen baard...

Neen, Winter! - 'k Zag uw kunstwerk prijken

En schittren op mijn vensterglas,

Of 't vol van diamanten was.

2.

Me dunkt, gij zijt een fiere Maagd

Met ernstig oog - maar onbetrokken!

Die sterren op het voorhoofd draagt,

En sneeuwkristallen in de lokken;

En die, bij ieder in de buurt,

Des nachts op 't vensterglas borduurt.

3.

ô Kostbaar weefsel, fijn als rag,

ô Kantwerk! rijk aan bloem en bladen,

Wat 'k menig nacht wel wakker lag,

Of ik de kunst er van mogt raden;

Of ik van 't maagdlijn dat u wrocht',

Den vingertop ontdekken mogt!

[p. 76]

 

4.

 

 

 

Wel wist ik, dat zij iedereen

 

Zoo'n winterbruiloftstooi wil schenken,

 

Maar, als de mijne 't móoist mij scheen,

 

Dan was 't, als moest ik er bij denken...

 

Dat zij, ô Arme! voor Uw haard

 

Haar sierlijkst-rijkst patroon bewaart.

 

 

 

5.

 

 

 

Dus - zag ik 't vriendlijk aanschijn nooit,

 

Kon ik den vinger nooit ontdekken,

 

'k Voel tòch: wie zóo mijn venster tooit

 

Met duizend kanten-slingertrekken,

 

Met zooveel bloems, en sterrenschijn...

 

Die kan geen stroeve Grijsaard zijn!