Al de volksdichten. Deel 2

[p. 54]

De duinroos.

1.

De storm joeg wild het luchtruim door,

De zee hief wild haar golven op;

Een duinroos dobberde op den top,

Maar ging in 't stormen niet te loor:

Neen! op de kruin der baar gedragen,

Werd zij geworpen op het strand;

Maar woelde zich weer vast in 't zand,

En bloeit welligt in béter dagen!

2.

De storm joeg wild het luchtruim door

De zee hief wild haar golven op;

En redloos zwalpt, van top tot top,

Een schip door 't ongemeten spoor:

Tot dat het (eensklaps stukgeslagen)

Als wrak geworpen werd op strand,

En de arme scheepsluî, in het zand,

Half stervend, of gestorven lagen.

[p. 55]

 

3.

 

 

 

ô Gij, die vaak naar grootheid streeft,

 

En over 't nedrig leven klaagt,

 

Zie toe, wanneer de Stormwind jaagt,

 

Wat voordeel láger standplaats geeft. -

 

Hoe hóoger stand, hoe éer bezweken,

 

Wanneer de storm des levens woedt....

 

In 't strijden met den wilden vloed.

 

Had ik der Duinroos 't liefst geleken.