Al de volksdichten. Deel 2

[p. 50]

Rust.

Wij rusten van den zwaren dag

In 't bloesem-sneeuwend lommer,

Het hoofd omhoog, in 't oog een lach,

De geest bevrijd van kommer;

Want Arbeid is des levens lust,
En ô, hoe heerlijk smaakt dan Rust!

Och! kruipt er somtijds in uw hart

Een ditje, of wel een datje...

Getroost aan 't Werk - en alle smart

En alle leed vergat-je;

En hoe ze wáakten: - de avondrust
Die heeft hen straks in slaap gesust.

Wat zijt gij, zware levensdag,

Dan tobben, slaven, zwoegen?

Doch, daar 't niet anders wezen mag,

Wil ik mij gaarne voegen:

Eens toch - wacht alle Moêden rust,
Aan die gestarnde hemelkust.