Al de volksdichten. Deel 1

[p. 245]

Als rozen.

Een roosje mogt ik stelen

Al uit mijn liefstes hof;

Haar lipjes zijn als rozen:

Een deuntje mogt ik spelen
Een liedje mogt ik kwelen

Al tot mijn liefstes lof.

Ik zong van haar bruine oogen

En van haar rooder mond;

Haar lipjes zijn als rozen:

Waaruit er lonkjes vlogen,
Waaruit er lachjes togen,

Tot in mijns harten grond.

Van al haar zoete zwieren

En woordjes vol van geest;

Haar lipjes zijn als rozen:

De minnige manieren
En deugden, die haar sieren,

Die prees ik 't allermeest.