Al de volksdichten. Deel 1

[p. 241]

Van Brunenburg.

I.

De Mei droeg rozen wit en rood;
Vrouw Machteld mij een kransje bood

Met haar sneeuwwitte handen!

't Was of de Hemel zich ontsloot
Toen zij die schoone krans mij bood

Met haar sneeuwwitte handen.

II.

Een valsche Ridder keerde weêr,
En sprak in arglist tot zijn Heer

En sprak met slimme woorden:

'Zie Brunenburg, o Edel Heer!
Hij schond zoo stout uws Huizes eer;

Hij schond ze met uw Vrouwe!’

'“Dat waarlijk, dàt geloof ik niet,
Dat Brunenburg mij snood verried...

En met mijne Edelvrouwe!

[p. 242]

 

Hij, die me in nood noch dood verliet;

 

Dat waarlijk, dàt geloof ik niet,

 

Dat hij me ontrouw zou wezen!”’

 

 

 

De Ridder maakt zoo groote klagt,

 

Bij nacht en dag, bij dag en nacht,

 

Om Brunenburg te pijnen:

 

 

 

De Ridder maakt zoo groote klagt,

 

Dat Brunenburg met sterke wacht

 

Geleid wordt op den toren.

III.

Vrouw Machteld naar den toren reed
En sprak: (ze beefde daar ze 't deed)

'Och! zijt ge nu gevangen!’

'Of gij me liefhadt jaar en dag,
Toch u van mij niet worden mag

Dan stille, kuische liefde!’

- En lag ik hier ook zeven jaar,
Zag ik maar eens uw oogjes klaar,

En hoorde maar uw stemme. -

[p. 243]

 

'Neen, Brunenburg! ik heb een man

 

Die mij ter eere houden kan,

 

Dien moet ik enkel eeren.’

 

 

 

- En lag ik hier mijn leven lank,

 

Mogt ik maar eens uw voorhoofd blank,

 

Maar eens uw lipjes kussen! -

IV.

De valsche Ridder keerde weêr
En sprak in arglist tot zijn Heer,

En sprak met slimme woorden.

De Ridder maakt zoo groote klagt
Bij nacht en dag, bij dag en nacht,

Om Brunenburg te dooden:

De Ridder maakt zoo groote klagt,
Dat Brunenburg met sterke wacht

Geleid wordt totter galgen.

V.

Vrouw Machteld totter galgen reed,
En sprak: (ze snikte daar ze 't deed)

'Och! zult ge om mij nu sterven!’

[p. 244]

 

- Nu Gij den laatsten groet mij bood,

 

Nu wil ik sterven dezen dood,

 

Al sterve ik ook onschuldig. -

 

 

 

'Ik heb nog zeven broeders groot,

 

Die zullen wreken uwen dood...

 

En wreken zevenvuldigl’

 

 

 

- Dàt wil ik zeêglen met mijn bloed,

 

Dat ik onschuldig sterven moet

 

Voor stille, kuische liefde! -

 

 

 

'Mijn haar zal ongevlochten staan,

 

Mijne oogjes niet meer spelen gaan,

 

Mijn mond zal niet meer lagchen!’

VI.

Toen Brunenburg nu gaf zijn ziel,
Vrouw Machteld stervend nederviel....

't Was of de wachters weenden! -