Al de volksdichten. Deel 1

[p. 224]

Hoog en laag.

1.

De Sneeuw lag op den heuvelrand! -
Het Beekje vloeide langs den voet
En riep naar boven: 'Maak toch spoed,
Mijn kind! - kom, stort u langs den kant;
Kom in mijne armen, kom, mijn kind!
Ik voel den zoelen lentewind.
Wij moeten voort langs stroom en vloed,
Tot waar ons oog de zee begroet!’

2.

Maar zie! de sneeuw zag, in haar' waan,
Met trotschheid op de Moeder neêr,
En dacht: - Ik troon hier hoog in eer
Zij kruipt in 't dal: wèl, laat zij gaan!
Mij is een grootscher taak bewaard...
Mijn parelglans verbaze de Aard',
Wanneer de zuivre zonnegloed
Als blank juweel mij schittren doet! -

[p. 225]

 

3.

 

 

 

En 't nedrig Beekje vloeide voort,

 

Als levend zilver: en haar klagt

 

Om 't kind, dat schimpend haar veracht,

 

Werd eerst in 't bed der zee gesmoord. -

 

En toen de sneeuw, met schampren lach,

 

Haar Moeder weenend vlieden zag,

 

Toen... smolt Zij, bij der zonne gloed,

 

Tot modder onder 's wandlaars voet.