Al de volksdichten. Deel 1

[p. 192]

't Schoonst.

1.

Wat ziet ze er mooi en geestig uit

De lieve Bruid!

Met oogjes die als sterren flonkren:

Met koontjes blank, met lokken blond,

Een guitig lachjen om den mond,

Wiens tandjes paarlen haast verdonkren....

Wat dunkt u - zou het Maagdelijn

Wel ooit nóg mooijer kunnen zijn?

2.

En tòch, ik zag haar weêr: en zag

Nog wel een' lach

Om 't allerliefste mondje spelen -

Maar diep besef van echte trouw

Blonk in het oog der jonge vrouw,

Bereid om lust en last te deelen:

En, had ook 't voorhoofd ernster plooi,

Ze 'leek me toch nog eens zoo mooi!

[p. 193]

 

3.

 

 

 

En nogmaals zag ik haar... een' schat

 

Hield zij omvat,

 

Haar door Gods goedheid pas geschonken,

 

Haar eerste kind; - en toen ze aan 't hart

 

Het drukte, en 't oog (waar weelde en smart

 

Op 't wonderbaarst vereend in blonken)

 

Verrukt bleef vesten op het wicht....

 

Toen had ze een beeldig mooi gezigt.

 

 

 

4.

 

 

 

Nog eens aanschouwde ik haar - en lang!

 

De bleeke wang

 

Was nat beschreid: de ontsnoerde haren

 

Omsluijerden 't gebogen hoofd,

 

't Oog was van nachtwake uitgedoofd

 

Bij 't kranke kind, - en onder 't staren

 

Vol hoop en wanhoop op haar' zoon,

 

Bad zij... en scheen mij hemelsch schoon!