Vuur en wind (onder ps. Muus Jacobse)

[p. 36]

Westerbork

O Westerbork, o Westerbork,
je was nog kort geleên
in Drente een vergeten dorp:
nu kent je iedereen.
Veel gingen er naar Westerbork
te werken in het veld,
maar wat er kwam ná Westerbork,
heeft niemand nog verteld.

Vanmorgen zag ik een transport,
vannacht droom ik er van,
omdat ik dit, hoe oud ik word,
nooit meer vergeten kan.
Want op het Amsterdams station
zag ik vanmorgen vroeg
dat de politie langs 't perron
mensen als beesten joeg.

En ik zag midden in die troep
die strompelde en viel,
een man die in een dekentje
een heel klein kindje hield...
Zo gingen zij naar Westerbork,
en dit weet ieder wel:
achter de hei van Westerbork
ligt enkel nog de hel.

Toen, door dit dekentje van blauw,
dacht ik opeens weer aan
mijn buurman, aan zijn kind en vrouw,
en hoe zij moesten gaan:

[p. 37]

 

zij werden naar het kamp gebracht

 

toen het nog pas begon,

 

zij moesten midden in de nacht

 

zich melden aan 't station.

 

 

 

Zij wisten nog niet hoe dat was:

 

het was pas in 't begin.

 

Zij liepen nog met zak en tas

 

en alles zat er in:

 

papier, een inktpot en een pen,

 

een trui voor weer en wind,

 

werklaarzen, vitamines en

 

wat speelgoed voor het kind...

 

 

 

Dat kleine kind, het was voor mij

 

het liefste wat ik zag,

 

want altijd als hij langskwam, zei

 

hij lachend mij g'ndag.

 

En toen die nacht zich achter hem

 

de deur sloot met een slag,

 

hoorde ik nog zijn ijle stem

 

door 't donker roepen: dàg!

 

 

 

Terwille van dit kleine lam,

 

zijn lach, zijn lief gezicht,

 

zijn stemmetje dat afscheid nam,

 

heb ik dit lied gedicht.

 

Hij ging ook mee naar Westerbork,

 

Nu is 't of hij mij roept:

 

Om wat ik leed in Westerbork

 

Moet Hitler zijn vervloekt!