Vader vertelt

Zendbrief

Hoe graag had ik het deze keer gehad willen hebben over de jaarlijks terugkerende ellende der Haagse literatuurprijzen

[p. 187]

waar flinters aan flappers met wie ze vriendschappelijke relaties onderhouden op plechtige wijze fooien uitkeren. En wanneer ze een keer in de roos schieten zoals met Bep Vuyk doen ze dat op een moment dat schrijfster juist een kookboek het licht heeft doen zien. Campert, Huygens en Vijverberg draaiden zich in het graf om.

Ook over Delta, dat echte culturele tijdschrift met veel vaderlands proza en poëzie tussen de foto's van onze Deltawerken en het laatste nieuws van het postzegelfront, had ik iets te berde willen brengen. Wat, kent u het niet? Nou, troost u, het buitenland waarvoor het periodiek was bestemd ook niet. Het lag slechts af te dorren in bibliotheken en op een enkel tafeltje in sommige van onze ambassades. De bedoeling van deze uitgaaf was door middel van enkele tonnen subsidie 's jaars geen enkel spoor waar dan ook na te laten en de redactie is daarin altijd uitstekend geslaagd.

Nu een of ander licht de subsidiekraan heeft dichtgedraaid had ik hier dan ook danig de loftrompet over willen steken, ware het niet dat de vereniging van letterkundigen een hevig protest tegen dit puike voornemen heeft laten horen. Het zoveelste schoolvoorbeeld van deze vakbond die nog steeds de stiel die ze vertegenwoordigt niet kent. Inplaats dat de Vvl er als de donder voor zorgt dat de vrijkomende subsidie terecht komt bij de Stichting voor Vertalingen waar de eminente directeur Joost de Wit en zijn linker- en rechterhand, de vlaming Guy Vandeputte een nooit aflatende, heroïsche strijd leveren om boeken van hier in het buitenland geplaatst te krijgen, terwijl het personeel ondertussen uit eigen zak maar even de telefoonen lichtrekening betaalt omdat de subsidies niet alleen belachelijk laag zijn maar ook niet of met de grootste vertraging binnen komen - zeker van de Belgen die i.d. participeren. Maar

[p. 188]

ja, met voorzitter Daniël de Lange en zo'n James Holmes én in het bestuur én in de Deltaredactie...

Maar goed, geen woord over dit alles, evenmin als over de kwekkers van ncrv's radiorubriek Literama in het algemeen en mevr. Petra van Gestel in het bijzonder. Liever wijdde ik met u nog wat aandacht aan de oliecrisis. Ook bij ons wordt immers de kachel enige graden dichtgedraaid wat direkt aantikt wanneer je een hoekflat bewoont en er wordt zelfs al gesproken de lift enkele uren per dag buiten gebruik te stellen waarbij men dan zeker veronderstelt dat ik zolang maar van de 11de etage van het uitzicht moet genieten.

Dit en wat ons nog boven het hoofd hangt dreigt zeer onaangenaam te worden. Als de boycot nog een beetje aantrekt is Nederland een witte vlek op de kaart, zo heeft 'n meneer zojuist nog voor de teevee gezegd. En dit alles omdat een moeilijk en weerspannig volk, daar, rond Jeruzalem, het vertikt zijn reilen en zeilen prijs te geven aan z'n neven en daarbij het hart heeft gehad te bepalen dat, als er dan toch gevochten moet worden, dit beter kon geschieden op de uitgestrekte terreinen van de familie. Die doen er verder toch niets mee. We hebben dit altijd, op mensen als Constandse na maar dat is ook al een heel oude man die het allemaal niet meer zo scherp ziet, nogal prachtig gevonden. Terecht want het is de tegenstanders van Israël steeds bijzonder slecht vergaan - wat niet wil zeggen dat de vrienden het nu altijd zo getroffen hebben gezien nu weer onze oliesituatie. Overigens is het in dit verband wel eens goed de Egyptenaren op hun toekomst te wijzen. Ezechiël 29 vers 12 en verder.

Nu de regering is overgelopen naar de moffen der 70er jaren, de Fransen, en ons tegenover Israël hebben gesteld, krijgen we niet alleen de sores van de boycot maar ook de dreiging van

[p. 189]

het overigens toe te juichen ellendig lot van de samenspanners tegen Jeruzalem op ons dak. Nu is het probleem stellen het probleem oplossen vandaar hierbij mijn welgemeende vingerwijzing; met de door de anti-Israëlresolutie verworven eenheid in de EEG moet het toch mogelijk zijn over te gaan tot bezetting van de oliestaten? Het zal misschien even een schok geven maar die is zo voorbij. Zeker wanneer we, zij het nooit meer zo onbekommerd, olie kunnen tappen.

En de Arabiërs? (Als je over Arabieren spreekt zijn ze meteen zo beledigd.)

Ach, hen beschermen tegen wat door de profeet werd gezien is toch niet goed mogelijk en wanneer we niet tot wreedheid vervallen en krachtig aan ontwikkelingshulp daar blijven doen zal je er weinig van horen; zeker als enige (Franse) censuur wordt toegepast.

En nu niet meteen bombrieven naar me sturen want de PTT is alert en ik heb prettige buren die de post voorlopig voor me openen. Ik zie u!

Haagse Post, 1.12.'73.