deel is waar. Ze staan toe dat hun oogappeltjes in steeds perfectere systemen worden gevouwen totdat ze voor eens en altijd - dus definitief - zijn afgericht, geconditioneerd voor de ratrace van het dagelijks bestaan. Niet hun persoonlijkheidjes en eventuele talenten worden ontplooid maar alleen dat wat nodig is om onze met de dag meer verkankerende samenleving overeind te houden. Zo zullen nu bijvoorbeeld zelfs de paradijselijke kleuterschooltjes met hun maffe juffrouwen, lamme schaartjes en kleurige slingers bij de ‘grote’ school worden getrokken (lees: bij de directe africhting van dat jonge, jolige, vaak nog mollige goed tot in het gareel stampende molenpaarden).
Nu weten we wel dat het gros van de mensheid er hoofdzakelijk is voor de instandhouding van de soort, kanonnenvlees en ander voer waarvoor vele idealisten - ook vrouwen! - zelfs hun leven hebben gegeven zonder dat daaraan iets wezenlijks veranderd is. Voor hen is onderwijs of de kinderen van de vloer of iets om er reikhalzend naar uit te zien omdat de paters en andere geheime agenten van de ontwikkelingshulp ze dan meteen in de kost nemen. Onder hen is de HP echter nauwelijks populair. Ik heb het dan nu ook meer tegen dàt plastic people wat zelf inmiddels als super-molenpaarden een inkomen heeft verworven van 35.000 of meer en nu moet bemerken dat de vrouw om tien uur in de ochtend al wazig is van de sherry, zelf valium slikt om de eerste infarct nog wat uit te stellen en tot zijn verbijstering merkt dat kindlief, hooguit gehuld in een wat andere out-fit, eenzelfde ouwehoer is geworden als hijzelf - dit laatste geconstateerd in een moment van grote luciditeit.
Wat staat ons dus te doen? Wel, om het kind door het kritieke stadium dat niet voor niets juist valt in de periode waarin de
Auteursrechtelijk beschermd