Vader vertelt

Hallo folks!

Op 27 november was het eksakt één jaar geleden dat een niet onaanzienlijke groep Bijlmer bewoners mij verzocht een aktiekomité - het roemruchte 96ste - te formeren om de Overheden maar eens onze rechten af te dwingen. En zo kwam van het een het ander, zoals u niet ontgaan zal zijn.

Om te zeggen dat mijn ijveren in en voor de bewoners van de Bijlmer tot mijn persoonlijk geluk of ook maar genoegen heeft bijgedragen kan - in tegenspraak tot een nogal gangbare mening - moeilijk worden volgehouden. Zelfs sterk denken aan lichtende voorbeelden zoals Albert Schweitzer en, jawel, Florence Nightingale vermocht hierin weinig te veranderen.

[p. 150]

Anderzijds valt niet te ontkennen dat ik mij allesbehalve onttrokken heb aan mijn verplichtingen als medeverantwoordelijk individu. En dat is ook wat waard. Zeker nu ook ik proefondervindelijk heb mogen vaststellen dat het gros der mensen, óók bij alleszins gerechtvaardigde akties, het beeld biedt van een strovuur; even kwiek oplaaiend maar ook ras tot as vergaan.

Kritiek is mij niet onthouden. Over het gehalte dier kommentaren zullen we het hoofd maar niet breken. Mijn geachte opponenten en hen die ik zou willen noemen mijn túúrlijke tegenstanders munten daarvoor te zelden uit in doorzicht, intelligentie en/of oorspronkelijkheid; laat staan tot een persoonlijke inzet van enige betekenis. Als saillant voorbeeld mag hiervoor dienen de zojuist gereedgekomen veilige weg voor de schoolkinderen in deel A naar hun scholen in deel C. Het spijt me maar ik heb, door een maandenlange schoolstaking in mijn ééntje deze weg van de vreugdeloze wethouder van Onderwijs, kameraad Rudi v.d. Velde tenslotte moeten afpérsen zonder dat ik hierbij van wie of wat dan ook enige steun ontving. Zoiets ontgaat je natuurlijk niet, nietwaar? Dat de kinderen die nu dagelijks het Heeresmalaantje (zoals ze bij P.W. zeggen) begaan mogen opgroeien tot zelfbewustere, trotsere mensen dan hun ouders die zich - en u moet het mij maar niet kwalijk nemen maar ik sta hier voor 100% achter - als vee door Overheid en belangengroepen hebben laten manipuleren.

Op mijn beurt heb ik anderen mijn kritiek niet bespaard. Of die nu altijd to the point was valt te betwijfelen. Dat kan ook niet anders want ik heb met hart en ziel geprobeerd mij immer buiten deel- en detailkwesties te houden door het steeds weer te zoeken in de mentaliteit en de motivaties die schuil gaan achter woord en gebaar. Daar ik g'd niet ben zal ik ook wel eens

[p. 151]

misgekleund hebben. So what? Een been breken is erger en verder moeten we elkaar ook kunnen vergeven. Voor velen zal dat, met de kerstdagen in zicht, niet al te veel moeite kosten.

Maar hoe het ook mag wezen en wat er ook mag zijn: Ik neem afscheid. Ik heb mijn jaar volgemaakt. Nu eens een ander, al zie ik die persoon hier in de Bijlmer nog niet één, twee, drie zitten. Dit jaar kostte mij handenvol tijd. En duizenden guldens. Hoofdzakelijk besteed voor andermans belangen. Al blijft het natuurlijk fijn te kunnen zeggen dat ik, ook wat het laatste betreft, dit een ander nog niet meteen zie nadoen.

Laat ik tot slot nog een keer een waarschuwing schallen. Juist de laatste tijd beginnen er figuren in de Bijlmer te opereren wie zelfs het recht van twijfel dient ontzegt te worden. Het zijn lieden die, onder het mom van gemeenschapsbelangen, zich toegang proberen te verschaffen tot de subsidiegelden voor hun hoogstpersoonlijke doeleinden. Men is gewaarschuwd. De Bijlmer wordt wat dat betreft al een grote stad. Een jachtgebied voor de ratachtigen.

Binnen afzienbare tijd draag ik de Bijlemer Prinz' over aan hen die in weerwil van alles als het er op aankomt toch mijn vertrouwen genieten. De financiering van dit door velen terecht gehate rotblad is dan verzekerd.

Het was me een genoegen onder u te verkeren. Het ga u goed, wat, het ga u steeds beter. En verder wordt de heer Alberts voor mij nog steeds burgemeester!

10de Scab Bericht, 4.2.'72.