Vader vertelt

[p. 140]

Uit onze receptenkoker

Jaja. Jajaja. Daar stond ie zich weer te spiegelen voor het grote dubbele raam van de living en keek naar de bloembakken. Finaal leeggeblazen na de bries van gister. Balkonbeton. Je had hier, vanuit Kralenbeek, inderdaad een schitterend uitzicht maar ook de volle klap. Hij vroeg zich af of de radiatoren het zouden redden in de winter. Ze imponeerden althans niet door hun omvang. ‘Zoekt u een heer, dan naar de Bijlmermeer,’ zei hij zachtjes.

‘Wat!’ hoorde hij haar ontsteld vragen.

‘Ik bedoel mezelf, lieve,’ lichtte hij toe. Allemachtig, wat waren die wallen onder zijn ogen weer zwaar, vandaag. Hij leefde er maar op los, de laatste tijd. Al die drank en dat jonge ding, achter 'n. En bijna voortdurend alle liften buiten werking. Ze maakten al opmerkingen op de zaak. ‘De Bijlmer schijnt veel van uw krachten te vergen,’ had Raamsdonk gister nog gezegd. Dat lachje van die vent. Toch moest hij oppassen. Het ging nu goed. De baan. Deze flat. Ver van Marie en de koters. Kon ie ze ook niet tegen het lijf lopen. Even schrijnde het verlangen naar zijn kinderen, haar kalme warmte in 'm op, tegelijk met het overdonderen van weer zo'n jet. Tiefusdingen. ‘Zeg Hans.’ Ze kwam achter hem staan. Drukte haar jonge onverzadigbare lijf tegen hem aan. Eten kon ze, daar ging niets van af. En als hij haar voelde leek het altijd even of zijn botten zo veerkrachtig waren. ‘Kereltje van me.’ Als ze zo begon kon hij haar eenvoudig niets weigeren. En zeker niet toen ze met dat dwingende toontje van d'r hem verzocht voor het eten nog even naar de kapper te gaan. ‘Graag!’ Het was eruit voor hij het wist maar ze kende hem al langer dan vandaag en reeds stond ze met zijn regenjas wijd uitgespreid in de ongelukkig smalle vestibule.

[p. 141]

Hoe veerkrachtig nam hij de tweeëntwintig trappen. Daar ging hij, naar Alfonso, een van de weinige écht kreatieve herenhaarverzorgers in Amsterdam en wijde omgeving. Ze behoefden hem daarover niets te vertellen. En overal in de stad salons. Aan de Overtoom, het Europaplein 51, Berenstraat 9 en Vijzelgracht 47. Overal was Alfonso. Hij had natuurlijk ook een stoel, wat, zetel!, kunnen reserveren onder de nummers 234121/440236 of 62619. Dan wist je altijd dat je in de kortste keren geholpen werd. En hoe! Het haar de kroon van de man, nietwaar. En Alfonso kon er wat van! De moeilijkste koeps konden ze er de baas.

Als een nieuw mens reed hij terug. Overmoedig dacht hij dat ze allemaal konden omvallen, huismoeders en fietsers inkluis en parkeerde op het rijwielpad pal voor de liftingang. Kom nou. De wereld was toch hem! Met zo'n koiffure. En de lift deed het ook weer. Neuriënd dreef hij de lipssleutel in het slot en keek toen even dom naar het stuk dat hij in zijn hand over hield. Gelukkig was ze in de keuken bezig en deed hem meteen open. ‘Kom gauw binnen, lieverd. En morgen meteen een briefje in de klachtenbus. Wat zie je er geweldig uit!’ Bewonderend keek ze naar hem op. ‘Wat een enorme scheiding!’

Scheiding. Even moest hij iets wegslikken terwijl hij zijn jas ophing. De kapstok liet prompt aan een kant los. Morgen maar weer die klopboor van de buren lenen.

‘Zeg, wat ruikt het hier typisch.’ Hij stond op de drempel van de keuken en snoof nieuwsgierig. ‘Bekend en toch lekker,’ meende hij.

‘Spruiten,’ zei ze slechts.

‘Neen!’ hij ging er meteen maar bij zitten. ‘Vertel me er meer van.’ En ze nam plaats op zijn schoot en begon (waarbij ze uitging van 1½ pond):

[p. 142]

Koop de spruiten liefst schoongemaakt. Dat is makkelijker. Was ze goed en laat ze een uur weken. Dan even in het vergiet en opnieuw in de pan. Een halve liter rode wijn, twee theelepeltjes kruisemuntthee, laurier, scheutje soja, als u ervan houdt wat tabasco, twee eetlepels mosterd en het zout. Met water aanvullen tot de spruiten geheel onder staan. Koken. Op het laatst wat knoflook erbij (dat is lekkerder dan knoflookzout). Zeven. Vocht niet weggooien maar apart opdienen. Voor mensen die het nog iets pittiger willen hebben.

‘Dank je wel,’ zei hij zachtjes en even was er een diepe stilte en ontroering tussen hun beiden. Toen zoende ze hem zo vol op de mond dat z'n gebit eronder los schoot.

Bijlemer Prinz' - 1971