Nederduytsche poëmata

[p. 99]

Sestina.
Petr. A qualunque animale alberga in terra.

VOor alderley ghediert' dat hier woont op der aerden;
Behaluen sommighe die schroomen voor de Sonne,
is 't om te wercken tijdt wanneer het is claer dach:
Maer als den Hemel blauw ontsteeckt sijn helle sterren,
Soo comt het een naer huys, en 't ander slaept in 't bosch,
Om wat in rust te sijn, tot dat haer weckt den dagheraedt.

En ick, van dat beghint den roosen-rooden dagheraedt

De droeue duysterniss' te drijuen vander aerden,
Verweckende door 't licht 't ghediert' in alle bosch,
En hebbe nimmer rust' van suchten met de Sonne.
Daer naer, wanneer ick sie claer-blinckende de sterren,
Soo gae ick schreyende, en wenschende den dach.

Wanneer den Auondt-stondt verdrijft den claeren dach,

En onse duysterniss' maeckt elders schoonen dagheraedt,
Aenschouw' ick denckende de straff' en wreede sterren,
Door welck' ick ben ghemaeckt van redelijcke aerde;
En ick vervloeck' den dach dat ick eerst sach de Sonne,
Die my maeckt in 'tghesicht een mensch ghevoedt in 'tbosch.

Ick en ghelooue niet dat oit ghingh door het bosch

Soo onbermhertigh wildt, noch 'snachts noch inden dach,
Als sy, die ick beclaegh' in duysterniss' en Sonne:
En gheenen eersten slaep, noch geenen slaep van dagheraedt
Verwint my; want al is mijn lichaem vander aerden,
Mijn trouw begheerte vast comt vande hooghe sterren.

Eer dat ick wederkeer' tot u, o claere sterren,

Oft com' in 't lieffelijck ghetrouwe-minaers bosch,
Dit lichaem latende verrotten inder aerden,

[p. 100]

 

Saegh' ick in haer ghenaed'! want sy in eenen dach

 

Veel iaren can voldoen, en eer dat comt den dagheraedt

 

Can sy my maecken rijck, van 't scheyden vande Sonne.

 

 

 

Och! waer' ick eens met haer van dat vertreckt de Sonne,

 

En dat ons niemandt saegh', dan de wijdt-gaende Sterren,

 

Alleenlijck eenen nacht, en dat noyt quaem den dagheraedt;

 

En dat sy haer dan niet verkeerd' in een groen bosch,

 

Om my wt mijnen arm t'ontgaen, ghelijck dien dach

 

Dat haer Apollo groot vervolghd' hier op der aerden.

 

 

 

Maer ick sal onder d'aerd' al sijn in een droogh bosch,

 

Oock soo sal sijn den dach vol glinsterende Sterren,

 

Eer sulcken dagheraedt becomen sal de Sonne.