Ode.
De coel siluer-claere beeck, Haeren streeck
Nemend' aen de gast-baer eruen,
Is behaeghlijck aen de ghen', Die van le'en
Moe en mat, den dorst doet steruen.
Die door liefd' is ongherust, Sijnen lust
Is altijdt van haer te spreken;
Soo dan, mijn liedt, liefde melt, In dit veldt,
Onder des windts coele treken.
Dit schoon water ouerhoop, Sijnen loop
Doende met een vlick'righ schijnen,
Sal doen eenigh onderstandt Aenden brandt,
Die my doet gheheel verdwijnen.
Erato, gheeft mijn ghesanck Goedt gheclanck,
En laet toe dat ick mach naecken
Vwen bergh, om by u daer, Sonder vaer,
My een weynigh te vermaecken.
Iupiter, der Goden Va'er, Houdt te ga'er
d'Hemels onder sijne machte;
Neptun is der zee behoe'r, En sijn Broe'r
Die toont inde Hell' sijn crachte:
Maer den Godt der liefden reyn, Hoe wel cleyn,
Onder hem, als d'onvervaerde,
Dwinght met een winnersse-handt, Onvermant,
Hemel, Water, Hell', en Aerde.
Sonder hem des Hemels dack, Breedt en vlack,
De vier Elementen med', En d'onvred'
Liefde, Heerschappersch' der ste'en, Goede ze'en
Stelt, en wetten om te leuen;
En den vrede, diemen seer Houdt in eer',
Can sy ons alleen oock gheuen.
| |
De rijckdommen wijdt vermaerdt Vander aerd',
Die wy niet en connen deruen,
Nemen all' van dese min Haer beghin,
Wortel, standt, smaeck, deught, en veruen.
Door haer 't vliegende gheslacht Dach en nacht
Groeyt op 't water, en te lande;
Alle dier wildt ende vremdt, Oft ghetemt,
Houdt sy oock in sijnen stande.
Desen Godt naeckt en vermomt, Als hy comt
Wt sijns Moeders schoodt te raecken,
Maeckt een vrouwe vande maeght, Die beiaeght
Sijn soet-bitter vlam te smaecken.
Wat gheeft my oft men hem laeckt, En vermaeckt?
Liefd' en can niemandt verbijten;
En die quaedt' ontfanght van haer, Niet haer, maer
Mach het vry sijn seluen wijten.
Liefd' is heel goedt, sacht en tam, Haere vlam
Can den quaden niet ghedooghen:
S'is trouw, sonder argh oft list, Daerom is 't
Dat s'is naeckt, en sonder ooghen.
Hun strijdt-waghens ten Autaer T'off'ren haer
Princen, Heeren sijn ghehouwen:
Den Poëte den Laurier, Met sijn lier,
Haer blondt hajr de schoon Ionckvrouwen.
Naerdemael dan dat sy is Soo ghewis
Ons in all's, en altijdt ionstigh,
Reden is't dat tot vermeer Van haer eer'
Wy haer dichten rhymen constigh.
Onse ieught (och lacen) vliedt, Door 't ghebiedt
Vanden ouderdom versleten,
Die tot liefd' is onbequaem, Haeren naem
Wordt dan heel end' al vergheten.
|
|
Auteursrechtvrij