Nederduytsche poëmata

[p. 89]

Brvyloft-ghedicht
Ter eeren van Adriaen Stalbemdt, ende Barbara Verdelft.

VOordtbrenghende 't claer licht, verrijst wt Thetis schoodt,
Voor-lichter van den dach, schoon morghen-sterre roodt.
En ghy, o Moeder soet der liefden hoogh-ghepresen;
Ghy die veel witter sijt dan roosen wtghelesen;
Veel claerder ende schoon dan blinckende cristael,
Daelt neder onder ons, wt u verheuen sael;
Wt u vercoren landt, en toeghewijdde steden,
En op dees blijde feest wilt u vertoonen heden.
Niet om te sien u lief Adonidem bemint,
Die hem het wildt ghediert' te iaghen onderwindt;
Oock niet om by te staen Anchises soon in 't strijden,
En van Tydides handt hem listigh te bevrijden;
Noch om de liefde van Cupido te verstaen,
En de schoon Psyche door u maerten te doen slaen:
Maer om van uwen soon de wapen te verwecken,
Waer mede Danaè heeft t'haerwaerdt connen trecken
Den hooghen Iupiter; waer mede Daphne heeft
Verwonnen die ons 'tlicht, en 'tleuen t'samen gheeft.
Aenschouwt dees Ionckvrouw schoon, dees Barbara deughdsamigh,
Dees, die 't Thebaensche bedd' sou wesen aenghenamigh;
Dees, Vytby ghediert' sacht-moedigh in het woudt;
Dees, die daer waerdigh is de Appels van fijn goudt,
Die vanden boom ghepluckt selfs met u handen waren.
Maer met wie sult ghy doch dees ionghe Maghet paren?
Met desen Ionghman trouw, met desen Adriaen,
Die hem vertoont ghelijck eenen and'ren Thebaen,
Desen Hippolitus, maer Venus volgher vierigh.
Ghy dan, die daer ghebiedt in Paphos eylandt cierigh,
En die de minnaers trouw noyt en ontrockt u handt,
Haer herten t'samen bindt met eeuwigh-vasten bandt,
Ghelijck men met den eyck het veyl hem siet versamen;
Ghelijck den Popelier de wijngaerdt-rancken pramen.