Nederduytsche poëmata

[p. 87]

Brvyloft-ghedicht ter eeren van Gaspar van VVoonsel ende Anna Heemssen.

WEl op, vry, onbedwongen,
Een liedeken ghesonghen,
Met stemmen overluydt;
Tot vrolijckheyds vermeeren,
Den Bruydegom ter eeren,
En de schoon Ionckvrouw Bruydt.

Calliope, laet d'ooren

Van dit gheselschap hooren,
Tot lof van't trouw ghespan,
V stercke stem soet-vloedigh.
Die d'Exteren hooghmoedigh
Met grooter eer verwan.

Gheluckigh sijn, die t'samen

In liefde, naer 't betamen,
Sijn loffelijck ghepaert,
Sonder dat tweedracht twistigh
Haer liefde crenckt, argh-listigh,
Eer haer de doodt ontpaert.

Alsulcke liefd' vol trouwen

Sal altijdt onderhouwen
Dees deughdelijcke Maeght:
Alsulcke sal sy vinden
Dat haeren wel-beminden
Oock van ghelijck haer draeght.

Eer sal soet worden bitter,

Het swer[t] sneeuwit, en witter,
Eer sal't [s]acht worden herdt;
De Son [s]al eer niet schijnen,
Dan dees trouw sal verdwijnen,
Wt een van beyder hert.

Want Venus soet in 't spreken

Haer hert en heeft ontsteken
Met haeren soetsten brandt;
Oock sijn sy nu bevonden
Seer sterckelijck ghebonden
Met Hymenaeus bandt.

O! salighen bandt crachtigh,

O! suyuer liefd' eendrachtigh,
O! hitte, vry van smert,
Die, sonder te vernielen,
Smilt in een siel twee sielen,
Twee herten in een hert.

Door u bystandt verheuen

Soo worden ons hier leuen-
d'Afbeeldsels voordt-ghebracht,
Op dat sy naer ons souden
Altijdt hier onderhouden
Het menschelijck gheslacht.

[p. 88]

 

Door u wy met nieuw vrinden,

 

En maeghschap ons verbinden,

 

Soo dat hier menigh rijck

 

Vereenight leeft in vreden,

 

In wetten, en in zeden

 

Een huysghesin ghelijck.

 

 

 

Ghy blust in onse herten

 

D'onsuyuere begheerten,

 

Waer med' den schutter blindt

 

Verduystert onse sinnen;

 

Ons leerende beminnen

 

Naer reden, soo het dient.

 

 

 

Ghelijck Lucrecj schoone,

 

Oft, haers mans eer en croone,

 

Penelope gheacht,

 

Sal sijn, maer meer voorspoedigh

 

D'eer van haer bedd' behoedigh

 

Dees maghet, dach en nacht.

 

 

 

Oock sal dit wtghelesen

 

Bedd' niet onvruchtbaer wesen,

 

Maer sal doen sien met vreught

 

Dees minnende gheminde

 

Menighen schoonen kinde,

 

Opwasschende in deught.

 

 

 

Lucina goedertieren,

 

Met ionstigher manieren,

 

Sal haer behulpigh sijn;

 

En sal in menigh baeren

 

Haer trouwelijck bewaren,

 

Versoetend' alle pijn.

 

 

 

Van haere ionghe daghen

 

Des Vaders aensicht draghen

 

Sullen de sonen teer:

 

De dochters sal vercieren

 

De gracj, goey manieren,

 

En 's Moeders deught en eer.

 

 

 

Oock sullen dees voortbrengen

 

Door 'sHemels goedt gehengen

 

Veel vruchten, die men t'saem

 

In deughden; en in eeren,

 

Altijdt sal sien vermeeren

 

Gheslacht, en goeden naem.

 

 

 

O! nacht, o! ouerschoonen

 

Nacht, die claer sterren croonen

 

Veel lichter dan den dach:

 

Nacht, die de hoog-gheboren

 

Schoon Venus heeft vercoren:

 

O! ouersoeten nacht.

 

 

 

Phaebus, weer hy bemercken

 

Comt all' ons' werelds wercken

 

Oft weer hy sijn claer licht

 

Op 't ander volck doet stralen,

 

Van twee trouwer ghemalen

 

En hadd' hy noyt 'tghesicht