|
| |
Madrigalen.
Soo swaer is mijnen druck,
Die ick om u moet lijden,
Dat my mijn hert beswijckt tot alle tijden.
Ionckvrouw, door mededooghen,
Slaet op mijn siel u ooghen,
Die nu vermoeyt van 't leuen,
By na den gheest wilt gheuen:
Maer vreught sal haer gheleyden,
Soo ghy haer eens aensiet voor haer verscheyden.
| |
| |
| |
II.
Ooghen die aen mijn leuen,
Sulcke wond' hebt ghegheuen,
Vol van soo grooter vreughden,
Dat sy mijn hert verheughden,
Wat stuerheydt onghewoone
Verkeert u stralen schoone,
Soo dat sy aen mijn leuen
Gheen wonde meer en gheuen,
Vol van soo grooter vreughden,
Dat sy mijn hert verheughden?
Sterren die claer wtschijnen,
Verlichsters mijnder pijnen;
Spieghels schoon bouen maten,
Waer, Waer hebt ghy ghelaten
Mijn swaermoedigh bangh leuen,
Dat ghy wond' hadt ghegheuen,
Vol van soo grooter vreughden
Dat sy mijn hert verheughden?
| |
III.
O! van mijn hert en sinnen
Alleen besitster waerdigh, Ionckvrouw schoone,
Rijck van deughden, en eeren,
Die bouen alle maeghden spant de croone:
Keert doch, keert wederom, wilt wederkeeren.
Voormaels ghebloemt, en groene,
Schijnen dorr', en dees linden
Ghestelt tot gramschap van de sture winden:
Maer, keert ghy wederom, in een omdraeyen
Sal de locht gansch verfraeyen;
| |
| |
De cruyden, en de bloemen
En, ghy by ons ghebleuen,
Ick, die nu treure, sal dan vreughdigh leuen.
| |
IV.
Ionghman, waer toe ghebleuen?
'k En ben niet meer Cupido,
Van naem soo hoogh-verheuen.
Och! want die schoone Maghet,
Heeft my de torsch' ghestolen;
Daer s'u me stelt in colen.
Haestigh haestigh ghevloden,
Want met mijn vier s'ontsteeckt menschen en Goden.
| |
V.
Siet, naer den daeghraedt schoone,
De Son, die ons comt met haer licht gherieuen,
Waer door ick keer', ghewoone
Te sien de ghen', die mijn hert doet verlieuen.
Van haer minlijck ghesichte.
Voed' ick my soo, dat nerghens ick en ruste,
En daerom hebb' ick luste
Te blijuen hier daer ick mijn hert verlichte.
De stralen claer, en hitte doen ghedooghen,
Soo wild' ick die schoon ooghen,
(Soo soet is my den brandt) altijdt aenschouwen.
| |
VI.
Vervrolijckt u, mijn hert, want alle lijden
Is ten eynd' nu verandert in verblijden.
Ons' trouw staet vast gheschreuen
| |
| |
Waer wt ick gansch bevinde
Soo dat voordaen wy sullen saligh leuen.
| |
VII.
Daer de wanckelbaer winden
Om 'tseerste beuen doen de groene linden;
En daer met een gherammel aenghenamigh,
Loopt een beecksken bequamigh:
Maer ghy, mijn schoon beminde,
De Son sijt, die verfraeyen,
Dees velden doet, alwaer u oogen draeyen;
Soo dat van strandt tot strandt, van wey tot weyden,
Ick cranssen sal voor uwen naem bereyden.
| |
VIII.
Aenschouwend' inden spieghel haer schoon wesen,
Met d'wtghesoechtste bloemen,
Bestack den hals, en haer goudt hayr ghepresen.
Damon, die 't doen van haer t'aensien gheluckte,
Seyd' haer, och my bedruckte!
Ick ben ghewondt ghebleuen,
En ben in noodt van 't leuen.
Doen stondt de Ionckvrouw schoone
Tot hem met smeeckende ghelaet, en schreydde;
Aen wie den Ionghman seyde,
Mijn lief, u deyrnis staeckt, oft stilt u schreyen,
Want ick van dobbel pijn niet mach verscheyen.
| |
| |
| |
IX.
Ooghen, eertijds mijn leuen;
Ooghen trouw onderhoudt van mijnder sielen;
Ghy wilt my nu, och laes, gansch gaen begheuen.
Tijdt is 't wel dat ick steru' in droeuer qualen.
Waerom keert ghy u stralen?
Niet om te sien mischien my t'uwen dienste?
My steruen siet ten minsten.
|
|
Auteursrechtvrij