Nederduytsche poëmata

[p. 58]

Sonet.
Guill. van Nieuvvelandt ter eeren des Autheurs.

DEn wijsen Socrates, wanneer hy iemandt sach,
Die seer onnut ver-ded' sijn wel-verspaerde goeden,
Riep hy, ò dwasen Mensch', en condt ghy niet bevroeden,
Dat ghy door quaedt beleydt, u quaedt brenght aen den dach?

De Gratien, diemen oyt voor Maeghden t'eeren plach,

Doet ghy door uwe daedt oneerlijck ons vermoeden;
Ghy rooft haer schoon ciraedt, dat ghy wel condt verhoeden,
Soo ghy haer maer en gheeft daer 'tgheuen nut vermach.

Als ghy (ó trouwen vrindt) die ons gheeft uwe gauen,

Soo langh van u vergaert, verspaert, en nu ontgrauen,
V milde lieue deught is waere ghift, en leer.

Ghy weet waer dat ghy 'tgheeft, ghy gheeft, daer 'tnut can baeren,

En doet door uwe daedt u Faem ten hemel vaeren:
Ia breydt u seluer uyt, onsteruelijck met eer.

Annag. Dient uwen Al.