|
| |
| |
| |
Eer'-Ghedichten.
Sonet.
Op het haestigh overlijden van den Alder E. Heer, mijn Heer Iohannes Miraevs, Bisschop van Antwerpen.
GRooten Miraee, die met onwinbaeren voet
Ten hemel sijt ghegaen wt u broos' aerdsche leden,
En met dat goedt, 'twelck ghy altijdt bemind', in vreden
Versaemt, gheniet den loon van u oprecht ghemoedt:
De wereldt, die haer schaey nu eerst voelt en bevroedt,
Gaet, droef, verhalende all' u voogaende zeden,
En d'aderlaetste uer', dat ghy van hier beneden,
Naer saligheren stoel de vlucht naemt met der spoedt.
Antwerpen dat beclaeght sijn wtgheblusts licht;
V ondersaten, die u Vaderlijck ghesicht
Hiel minlijck in ontsach, betranen haere wanghen.
Ghy, oft oock ons geschrey soo hoogh te vliegen quaem',
Versoet den grooten rouw, t'wijl' ick mijn droeue sanghen
Toe eyghen' waerdighlijck aen uwen hooghen Naem.
| |
Sonet.
Ter eeren vanden E. Heer, Ioost de Harduyn.
VLicht naerstigh, Musen, vlicht met u sneeu-witte handen
Nieuw' Lauwer-cranssen groen, voor Harduyn vermaert,
Die soo sijns moeders tael' doorluchtight en verclaert,
Dat sijnen naem hem spreydt door all' de Nederlanden.
en ghy, die u ghevoelt oock vierighlijck te branden
Door ieuer tot de const', die ons sijn handt hier baert,
Bedanckt hem, en bewijst hem eer', want hy is 'twaerdt,
Die daer verbaest doet staen soo veel selsaem verstanden.
Glucksaligh is hy wel, die met snell' veders licht,
Van 'tEer'-loos volcksken slecht ont-vliedende 'tghesicht,
Ontladen, sich verheft by 'shemels schoone scharen:
En, die, van hoogh bestraelt, met sijn gheleerdt verstant,
Sich heeft ghemaeckt van stael, en herden diamant,
Soo sterck', en vasten schildt, voor het verloop der iaren.
| |
| |
| |
Sonet.
Ter eeren vanden vermaerden Guill. van Nieuwelandt, op sijne Tragoedie van Savl.
WAt is 'tdat ick hier hoor? Wat grouwsaem donder-slaghen
Verduyselen mijn hooft, met sulck gherucht, iae meer,
Dan dien, die daer oprees, als Iupiter den Heer
Met sijnen blixems vier de Reusen heeft verslaghen?
Maer wat Man sie ick daer op eenen gulden waghen
Door-rijdende de locht, met grooter pracht en eer'?
En wie is dien daer oock, die, toornigh, euen seer
Schijnt eenen stalen punt door sijne borst' te iaghen?
Dien, seydt my Phoebus, die in Heerlijckheydt daer sit,
Is uwen Nieuwelandt: den and'ren daer beneuen
Is Saul, die, verwoedt, sijn eyghen bloedt verghiet,
Door 'tNieuwelands ghedicht vernieuwt, en wtgegeuen:
En siet, hoe ick berey groen cranssen van Laurieren,
Om, Nieuw'-landt, u het hooft daer mede te vercieren.
| |
Ander.
Een wijle tijdts ter zee den Amstel dreef hooghmoedigh,
En spreydd' al-om vermaert sijn schoon verguldigh sandt;
Want hy in sijnen schoodt van 'tgansche Nederlandt
Behiel d'eer', en den roem in Treur-ghesanghen bloedigh.
Niet min gaet nu verblijdt, en insghelijcks voorspoedigh
De Scheld', verbreydend' haer nieuw' schatten t'elcken kan;
Mids een Nieuw'-landsche swaen doet haeren rijcken strandt
Weer-schallen door 'gheluydt van haere stem soet-vloedigh.
Den eenen, om dat hy den Amsteldam besproedt,
Die hem heeft voordt-ghebracht, wiens pen soo heerlijck doet
Verrijsen wt het graf soo menigh helt verheuen:
D'ander Antwerpen, daer ghelijck gheluydt van gheeft
Die Sauls wreede doodt, en hooghmoedt ons soo heeft
Vertoont, dat wy hem des sijn schuldigh lof te gheuen.
| |
| |
| |
Ter eeren vanden selfden, op sijne Tragoedie van Nero.
Epigramma.
WT eenen herden steen, soo spruijt de claer fonteyne,
Die haeren loop verspreydt seer lieffelijck en soet;
En; ghy, Van Nieuwelandt, u ader-schoon en reyne
Spruyt wt de bitterheydt van Neros straf ghemoedt.
Veel voordeel, nut, en deught, het vlietigh beecksken doet,
Dat van de steyle rotsch' de velden comt besproeyen:
Maer 'ten is onghelijck soo vruchtbaer niet, en goedt,
Als is de soetigheydt, die m'in u dicht siet vloeyen.
| |
Ter eeren van mijn Heer Baltasar Charles, Prince vanden Olyf-tack binnen Antwerpen.
Sonet.
VVAt isser meerder const', wat isser meerder deught,
En daer m'eens mans verstandt can beter aen bemercken,
Dan dat hy hem by elck in woorden, en in wercken
Soo draeght, dat groot en cleyn in sijn by-sijn verheught?
Van sulcks ghy u met recht (Heer Charles) roemen meught,
Die eerst den Vrede-tack hebt onder uwe vlercken.
Bedeckt, en voorghestaen; waer door, tot meer verstercken,
Wy u, voor onsen Prinsch, ontfanghen hier met vreught.
Elck gunt u desen staet, elck acht u hem wel waerdigh:
Wel aen, met cloecken moedt, wel aen dan, maeckt u vaerdigh;
Ghedenckt u oude deught, en ingheboren vlijt:
Gheen dichten t'uwer eer' en sullen oyt ghebreken;
Soo verr' de Scheld' haer spreydt, all' d'oeuers sullen spreken,
Leeft, Prince Charles, leeft, leeft, Charles, leeft altijdt.
| |
| |
| |
Op de onghetijdighe doodt vanden selfden.
Sonet.
MAer, och! o Wreedt gheval! o moeyelijcke doodt!
Hoe breeckt ghy ons opset, en toont u groote crachten!
Och! waeren wy soo haest dees schade te verwachten?
Leyt in ons' meeste vreught dan onsen meesten noodt?
Gheen quaedt, gheen leedt, noch spijt, gheen ongherief soo groot
En cost ghy ons aendoen. Berst wt in droeue clachten
Ghy Helicons gheslacht: schreydt daghen, ende nachten:
V tranen, en ghesucht en laet ophouden noyt.
Daer ghy op hadt ghestelt u hop', en u betrouwen,
Is door de doodt vernielt. Waer op sult ghy nu bouwen?
Waer vindt ghy sulck een hooft? beschermer? toeverlaet?
Den hemel, soo het blijckt, moest u gheluck benijden:
Beval daerom den draedt sijns leuens af te snijden.
Siet hier de swackheydt aen van 'swerelds broosen staet.
| |
Sonet.
Ter eeren van M. Iosuele Chanoin, Capiteyn van een vaendel vande Borgherije binnen Antwerpen.
I s Iosue van Godt tot eenen Vorst vercoren,
O m dat hy trouwelijck by Moises hadd' ghewoont,
S oo sien wy nu te recht met Hooft-manschap beloont
V , die naturelijck een Hooft-man sijt gheboren.
E en Hooft hadd' Israel, door Moises doodt, verloren,
L angh sijne doodt beschreydt, en rouw' om hem ghetoont,
E en ander in sijn plaets van Godt den Heer ghecroont,
C omt cloeckelijck voldoen den eedt aen hem ghesworen,
H eeft uwen Vader vroom, met cost en moeyten groot,
A ls een cloeck Overhooft, ia selfs in 'sleuens noodt,
N iet loff'lijck voorghestaen Gheloof, Prinsch', Vader-landen?
O ock sijt ghy hem ghevolght, met eenderley ghedacht,
I n meerd'ren staet ghestelt; als Iosue vol cracht
N am waerdighlijck 'tbestier van Israel in handen.
|
|
Auteursrechtvrij