|
| |
| |
| |
Gheestelijck Bruyloft-ghedicht ter eeren van Maria de la Flier.
Haer begheuende op het Begghijn-hof binnen Antwerpen.
Tydt-schrift.
Vaert VoorDt,, In DeVghDen,, sChoon;
u wordt,, der vreughden,, croon.
DEn ghenen die bemerckt de wereldtlijcke boosheydt;
En die wel innesiet de menschelijcke broosheydt;
Sijn groot' allendigheydt, en noodighlijcken strijdt,
Met de onsekerheydt van sijnen corten tijdt:
Wiens dach maer eerst verschijnt, en is terstondt gheleden;
Die, als een bloem op 'tveldt, wtspruyt, en wordt vertreden,
Ghelijck de schaduw' vliedt, en noyt in eenen staet
En blijft: oft als den roock, die door de locht vergaet;
En als een bobbel licht, die m'haestigh siet verdwijnen.
De wereldt t'ander sijd', die in haer eerst verschijnen
Haer toont seer aenghenaem, behaeghelijck, en soet;
Met smeeckende ghelaet, belouend' alle goedt;
'tGaet al met blijschap voordt, m'en hoeft niet quaeds te sorghen:
Maer in 'tgrasch leyt de slangh' seer loosselijck verborghen;
'tVenijn steeckt inden steert. Sy is bedrieghelijck,
Argh-listigh, en gheveynst, cort, en verganckelijck;
Seer soet aenlockende; maer ydel, onghestadigh,
Quaedt-grondigh, Goddeloos, wraeck-ghierigh, onghenadigh,
Ondanckbaer, onghetrouw. Als yemandt meest te sijn
Beionstight meynt van haer, dan keert sy haer aenschijn;
Dan toont sy haren aerdt, en sal hem gansch verlaten.
Sy seydt den mensche toe wellust, hoogheydt van staten,
Rijckdom, en ouervloedt, lanck leuen, voorspoedt, eer':
Maer hoe sy meer belooft, hoe s'hem daer naer veel meer
| |
| |
Belast met swarigheydt. Daer teghen sal s'hem gheuen
Schand', armoed', teghenspoedt, allend', en daer beneuen
Sorgh', quellingh', ongheval. En soo sy hem noch iet
Toelaet; sijn vreught is meest ghemenghelt met verdriet:
Veel bitters, weynigh soets. En oft hy 'tschoon vercreghen
Al heeft naer sijnen wensch; altijdt is hy gheneghen
Tot voorder; noit en is sijn onghedurigh hert
Versadight, voor dat hy leyt inder aerden swert.
Noyt en verleent sy hem volcomen rust', noch vrede,
Voor dat de doodt hem doet veranderen van stede.
Die dit, seggh' ick, bemerckt; en met een rijp verstandt
Doorgrondt, en ouerleyt, en can niet sonder schand'
Aflaten (oft hy moest van deught wijdt sijn verschouen)
V cloeck voornemen hoogh te prijsen, en te louen,
Seer wijs-bedachte Maeght; die onder 'tschoon ghetal,
Ghetal, 'twelck Iesvs soet altijdt beminnen sal,
Gheroepen, sijt ghesint de wereldt te verlaten,
En haeren valschen schijn, en onverstandigh blaten
Te treden met den voet (all' haer ghenucht, en lust,
Haer wanckelbaere vreught; en woelen ongherust
Min achtende dan stof) gheensins daer toe ghedwonghen;
Niet door wanhop', ghebreck, oft armoed': maer ghedronghen,
Ghestiert, en aenghevoert door een oprechte deught;
Door een liefd' ongheveynst, en ieuer, om tot vreught,
En rust' in eeuwigheydt door strijdt te moghen comen.
Daerom, vercoren Brvydt; hebt ghy nu voorghenomen,
Tot uwen Brvyd'goms dienst, die u oprecht bemint,
En is allen noodt u by te staen ghesint,
In dees vergaderingh' u willigh te begheuen;
Om daer Gods-dienstighlijck, en Gheestelijck te leuen,
In all' ootmoedigheydt, ghehoorsaemheydt, eendracht,
Malcand'ren helpende; bereydt dach ende nacht,
Noyt wesende vermoeyt. Waer van? moecht iemandt vraghen:
Misschien een groot ghewicht, onlijdelijck om draghen,
| |
| |
Op uwen hals gheleyt? Neen, neen, verr' is 't van daer;
Gheen pack, noch gheenen last en valt den minnaer swaer.
Liefd' en is onder 'tiock gheensins ghewoon te suchten.
'tVerandert al in soet, het lacht al met ghenuchten,
Den ghenen, die de borst, in Iesvs liefde swilt,
En die een suyuer vier 'tmerch inde beenders smilt.
Sulcks bidd' ick, ende wensch' met binnenster ghedachten.
Ghy nu, o Moeder hoogh, en Maeght van grooter machten;
In wie de gratj is ghestort in ouervloedt,
Die ghy aen ons verdeylt met een handt mildt en goed;
Wiens voeten noyt tot hulp' van iemandt en vertraeghden:
Ghy, met u liefste Kindt, d'eer', en de croon der maeghden;
Wiens lof, prijs, eer' en can wtspreken gheenen mondt:
Bevestight mijnen wensch; door-schiet haers herten grondt
Met 'taldersoetste vier van uwe claerste stralen:
Doet uwer liefden brandt inde borst' neder dalen
Van dees iev'righe Maeght, die hy gheroepen heeft,
Die met den hooghen Gheest, en Vader eeuwigh leeft.
Gheeft haer van daegh' tot daegh' noch vierigher te werden;
Verleent haer tot den eynd' haers leuens te volherden:
Op dat sy naerderhandt ghenieten mach de vrucht'
Van her volstandigheydt, in eeuwighe ghenucht',
Als 'tonweer, en den storm sal wesen eens gheleghen:
Naervolghende het Lam; waer 'tgaet, in alle weghen;
Als haeren Bruyd'gom waerdt: die haer alsdan voor loon
Het hooft vercieren mach, met de Maeghd'lijcke croon,
Om hem met meerder eer', en waerdigheydt te louen;
Vry, sonder anghst, oft noodt, gheplant in 'sHemels houen,
(Daer ghy claer-blinckende, ghelijck een Lelj wit,
En aenghenaeme Roos', verheuentlijcken sit,
Tot uwen Bruydegoms, en ws Soons meest behaghen)
Ghelijck een schoone Flier, soet-reuckigh, t'gheenen daghen
| |
| |
Verslenschelijck; altijdt fraey, versch, groen, en in ieught,
Om met de Enghelen, in blijschap, en in vreught,
Sijns bruylofts soete spijs' en Hemels-dranck te smaecken:
Waer toe Godt ons verleen' all' t'samen te gheraecken.
|
|
Auteursrechtvrij