Nederduytsche poëmata

[p. 45]

Op de onghestadigheydt der VVereldscher saecken.
Ode.

NIemandt voor 'taflijuen
Machmen g'luckigh schrijuen.

'tOnghestadigh lot

Verheft sich, en neder
Valt daer naer, en weder

Climt in 'shemels rot.

Den nacht licht-behoeuigh,

Met sijn schaduw droeuigh,

Deckende de locht;

Van des hemels palen
Doet seer soetiens dalen

Den slaep met ghenoeght.

Daer naer machmen mercken

Den dach nut om wercken,

Met sijn stralen dicht:

Die des werelds eruen,
Met verscheyden veruen

Schildert, en verlicht.

Als den winter vluchtigh,

Die in ijs doorluchtigh

'tWater stollen doet,

Vande sture winden
De cracht gaet ontbinden,

En het groot verwoedt:

Dan sietmen gheschoren

D'aerde, van te voren

Groentiens inden dosch;

En den windt hoogh-moedigh
Waeyt al om verwoedigh,

Blootende het bosch.

Daer na comt 'tschoon weder,

'tWelck de aerde weder

Groentiens maeckt en rouw:

Doch niet langh 'tverwarmen;
Macht verwacht, och armen,

Weer een ander couw.

Alsoo wederkeeren,

Met volghende keeren,

Den dach en den nacht:

Alsoo sietmen lijden
Alle des Iaers tijden,

En nieuw' men verwacht.

D'eerste eeuw' Ionck-iarigh,

In all's wanckelbarigh,

De lenten ghelijckt:

Daer naer comt den somer;
Dan is de herfst aencomer,

Die voor winter wijckt.

O! saeck' om beclaghen,

Hoe cort sijn de daghen

Van des menschen tijdt?

Die, sonder t'aenschouwen
Het licht, met benouwen

Wordt dick 'tleuen quijt.

[p. 46]

 

Onder 'tgroot omvanghen

 

Des hemels bree ganghen

 

Loopt den tijdt met vlijt:

 

Theaters, Colossen

 

Sijn verwoest als bosschen,

 

Ouermids den tijdt.

 

 

 

Waer sijn nu ghebleuen

 

De muren verheuen

 

Van Troyen vermaert?

 

Ilion is, soo men

 

Menigh hof van Roomen

 

Seydt te sijn, in d'aerd'.

 

 

 

Beken, en riuieren;

 

Met een grouwsaem tieren,

 

Loopen nu, alwaer

 

Eertijds hooghe rotschen

 

Schenen te staen trotschen

 

De hemelen claer.

 

 

 

Berghen hoogh ghebleken,

 

Sietmen vergheleken

 

Met het leeghe woudt:

 

Steden schoon ghebloncken,

 

Sietmen nu verdroncken

 

Door de baren sout.

 

 

 

Landen, ende Rijcken

 

Heeftmen sien beswijcken,

 

En opcomen me:

 

Volcken ende Staten,

 

Haer wetten verlaten,

 

Volghend' ander ze.

 

 

 

O! ghy hert hooghmoedigh,

 

Die 'tgheluck voorspoedigh

 

Alle vrees' verdooft;

 

Aen u trotsigh treden

 

Schijnt ghy 'shemels steden

 

Te raecken met 'thooft:

 

 

 

Maer u seyl, o dwasen,

 

Door ionst' opgheblasen,

 

Leght te neder vry;

 

Den hemel onstadigh

 

En sal niet ghenadigh

 

Altijdt wesen dy.

 

 

 

Hoe! en weer ghy niet dan,

 

Dat min het slecht riet van

 

'tOnweer wordt ghepijnt,

 

Dan een hoogh-vermaerde

 

Eyck', oft bergh, die d'aerde

 

Te verachten schijnt?

 

 

 

Hoe hoogher gheseten,

 

Van 'tgheluck versmeten,

 

Hoemen leegher valt;

 

Hoe vromer ghesellen;

 

Comt haer sieckte quellen,

 

Hoe 'taensicht meer smalt.

 

 

 

M'en hoeft d'oude boecken

 

Niet te gaen doorsoecken,

 

Tot ghetuygh' hier van;

 

Want ons' eyghen tijden

 

Sietmen claer belijden

 

Wat dat hoogheydt can.

 

 

 

Saligh en ghepresen

 

Moet hy dan wel wesen,

 

Saligh menighfout,

 

Die 'teerghierigh blaten

 

Hebbende verwaten,

 

Hem te vreden houdt.