Nederduytsche poëmata(1619)–Jan David Heemssen– Auteursrechtvrij Vorige Volgende Sonet. M et een cloeckmoedigh hert, A envaerdt dan desen staet, R uymt alle swarigheydt; I et waer', dat wederhiel A ensiet den grooten loon, D er glorien eeuwighlijck, E en mensch, die deughdelijck, L aet alle aerdtsch ghedacht, A l schijnt het in 'tbeghin F raey, lieflijck, ende soet; L oopt sonder omme sien, I n uwen Bruyd'goms naem E n met sijns Moeders hulp', R oept haer aen, en ghy wordt M et een oprecht ghemoedt, A chtbaer, en hoogh verheuen: R asch, of daer noch ghebleuen I n eenigh uwen voet. A enmerckt dan ouervloedt D ie Godt heeft toegheschreuen E n suyuer leydt sijn leuen: L icht! volght de Maeghden vroedt. A rbeydigh, 'tsal haest werden F lauwt ghy niet in 'tvolherden. L oon iev'righ, naer den prijs. I s't dat ghy moet beghinnen; (E ert haer) sult ghy hem winnen: R eyn, Suyuer, Heylich, Wijs. Dobbel Tijdt-schrift. VAn LIChaeMs VIIVer, reIIn Van herten, ooCk Van LeVen heIILICh, VVIIs Van gheDaCht: Dees VIer VVILL' goDt V gheVen. Vorige Volgende