Nederduytsche poëmata

[p. 34]

Sonet.
Op den dach vande onnoosele kinderkens.

OP heden, t'aller sijd' omringht met bloote swaerden,
Van de dienaeren straf Herodis, gansch verwoedt,
Door groote wreedigheydt, in haerlie'r eygen bloedt
Veel cleyne kinderkens hun doopsel, droef, aenvaerden:

En in haers Moeders arm, daer s'hun oock niet en spaerden,

Aen de borst', daer vergheefs sy sochten haer behoedt,
En onder sulck gheschrey, dat licht het herdst ghemoedt
Beweeght hadd', bleuen sy doodt wtghestreckt ter aerden.

Wat seggh' ick doodt? niet doodt; want sy aen Godt den Heer,

Die alles hier bestiert, sijnd' opgheoffert, teer,
Ghelijck reyn Lammerkens, onnoosel suyghelinghen;

Daer bouen weyden nu by sijne kudden bly,

Met soo veel sterren claer seer schoon verciert, als sy
Hier eertijdts wonden roodt voor sijnen Naem ontfinghen.