Nederduytsche poëmata

Sonet.
Op den Kers-nacht.

WEl was met een claer licht waerachtighlijck vereert;
Den nacht, (is'tdatmen hem met naem van nacht mach raken)
Als ons verscheen de son, die met haer vierigh blaecken
Des werelds duyster coud' in lichten brandt verkeert.

Nacht, bouen alle nacht in heerlijckheydt vermeert,

Die 'tslaperigh verstandt ten hemel doet ontwaecken,
En soo veel gratien rijck in ons verdeylt, die maecken
Dat ieder een voor daen naer Glorj trachten leert.

Nacht, waer in Godt en mensch, Moeder en Maeght versamen,

Om ons' verlossinghe alleen, in sulcker voeghen,
Dat 'tselfs niet en begrijpt der Enghelen verstandt.

Ick bidde Godt den Heer dat 'them ghelieu' te voeghen,

(Ghemerckt ick te vergheefs mijn tongh' ontdoe den bandt)
Dat met een suyuer hert ick u eer' naer 'tbetamen.