Nederduytsche poëmata

Sonet.
Op onser lieuer Vrouwen Hemelvaerds dach.

WIe is sy, die daer comt wt 'swerelds duyster palen,
Ghelijck den dagheraedt in 'toosten claer opstaet?
Veel schoonder dan de maen; vercoren, en in graedt
Veel meerder dan de son; en bouen eenen stalen

Crijghs-tocht verschrickelijck? Comt, laet ons haer inhalen:

En siet ghy niet, hoe sy in wellust bouen maet
Verweeldt, en ouervloeyt? hoe steunende sy gaet,
Op haeren Bruyd'goms hals, in glinsterende stralen?

Voords, snelle Gheesten, voords; waer naer is 'tdat ghy vraeght?

Kent ghy die Moeder niet, en onbevleckte Maeght,
Die u soo heeft verblijdt, en ons soo heeft verheuen?

Sy is u Coninghin; sy is ons' Middelerss';

Sy is, die 'tdraecken hooft in stucken heeft ghevreuen:
Ontfanght haer, en gheleydt in d'houen altijdt versch.