Nederduytsche poëmata

[p. 23]

Sonet.
Op onser lieuer Vrouwen ontfanckenis dach.

V Reyn ontfanckeniss', Maeght, bouen all' verheuen,
Ontfanckeniss', gheheel van Godt den Heer bewaert
Van Euas oude smert', die alle mensch beswaert,
Heeft al de wereldt door een groote vreught ghegheuen.

Wy waren door de sond' van Gods aenschijn verdreuen,

Ghevonnist tot der doodt, door u sijn wy ghespaert;
Door u hoogh-waerde-vrucht, die ghy ons hebt ghebaert,
Soo sijn wy wederom gheroepen tot het leuen.

Ghy sijt den dagheraedt die ons verdrijft den nacht,

Ghy sijt de morghensterr' die vriendelijck toelacht,
Ghy sijt die ons het licht der sonnen doet verweruen.

Ghy sijt die ons de poort' des hemels open doet,

Ghy sijt dien rijcken put, wiens leuendt water goedt,
Die 'tdrinckt met vollen lust bevrijdt voor 'teeuwigh steruen.