| |
| |
| |
Ode. VVt Petrarca vertaelt.
SChoon wtuercoren Maeght, die met de son omringht,
Ghecroont met sterren claer, des hooghste Sons beminnen
Soo vercreeght, dat sy heeft haer licht in u ghestraelt;
Om te spreken van u my stercke liefde dwinght:
Maer sonder u behulp en can ick niet beghinnen,
En des ghen's, die in u is minnende ghedaelt.
Haer soo aenroep' ick dan, die noyt en heeft ghefaelt,
Die s'aenriep wt der herten.
Schoon Maeght, is 'tdat de smerten
Van ons' allendigheydt oyt hebben opghehaelt,
En verweckt u ghenaed'; hoort mijn ghebeden clachtigh:
Inden strijdt staet my by,
Al ben ick slijck, en ghy ,, in hemel groot en machtigh.
Deughdlijcke wijse Maeght, en een van 'tschon ghetal
Der eeuwigh-saligher ghepresen maeghden vroedigh;
Ia d'aldereerst', en met de claerste lamp ontwaeckt:
O! van 'tmistroostigh volck stercken, en vasten wal,
Teghen schichten des doods, en des ghevals onspoedigh;
Waer onder men sich roemt, nochtans niet en ontraeckt.
O! vercoelinghe, voor den blinden brandt, die blaeckt
Hier onder menschen vierigh.
Schoon Maeght, die ooghen cierigh,
Die aenschouwden bedruckt 'tdeyrlijck wesen mismaeckt,
In ws beminde soons waerdighe soete leden,
Keert t'mijnen armen staet;
Die nu tot u om raedt ,, comt vol mistroostigheden.
| |
| |
Reyn onbevleckte Maeght, in all's volmaeckt, en schoon:
Van u moghende vrucht dochter en Moeder euen;
Die dit leuen verlicht, en verciert 'tander soet;
In u quam uwen, en des hooghsten Vaders soon,
O waerdigh' hemels door' claer-blinckende, verheuen,
T'onser verlossinghen, aennemen vleesch en bloedt.
En onder alle d'and'r aerdtsche woonsteden goedt.
Waert ghy alleen vercoren,
Schoon Maeght, saligh gheboren,
Die Euas droef gheween in vreught verkeeren doet:
Geeft my, want ghy 'tvermoeght, hem waerdighlijck te louen,
O! voor altijdt gheloont,
En heerlijck nu ghecroont ,, in hemel-rijck hier bouen.
Alderheylighste Maeght, vol gratien hoogh-vermaert;
Die door ootmoedigheydt, ongheveynst, en waerachtigh,
Ten hemel clomt, van waer ghy aenhoort mijn ghebedt:
Ghy hebt de claer fonteyn der ghenaden ghebaert,
En de blinckende son der rechtvaerdigheydt crachtigh,
Die de wereldt verlicht, met boosheden besmet.
Dry namen lieflijck-soet heeft hy in u gheset,
Bruydt, Dochter, ende Moeder,
Schoon Maeght, die ons behoeder
Voordtbrocht, den Coninck groot, die daer brack 'svyands net,
En die de menschen all' verlost heeft, en ontbonden;
In wiens vijf wonden roodt
Doet smaecken blijschap groot ,, mijn hert, ontlast van sonden.
| |
| |
Wtghesonderste Maeght, eenigh, sonder ghelijck,
Die op u schoonheydt groot den hemel deedt verlieuen,
En die oock bouen all' verheuen sijt in staet:
Wercken Godtvruchtigh, cuysch ghedachten heyligh, rijck,
Tot tempel Gods ghewijdt, en leuendigh verhieuen
Vwen maeghdom vruchtbaer inden oppersten graedt.
Ghy cont doen vreughdigh sijn mijn leuen vroegh en laet,
Is 'tdat door u ghebeden,
Schoon Maeght vol soetigheden,
De gratj ouervloeyt, deer eertijds het misdaedt.
Ick bidd' u, met de knien inwendighlijck ghebooghen,
En den scheeuen wech mijn ,, tot goeden eynd' te pooghen.
Claer-verschijnende Maeght, ghestadigh voor altijdt,
Van dese woeste zee verlanghde leydt-sterr' cierigh,
Die alle schipper trouw met trouwigheydt vergheltdt:
Bemerckt doch in wat storm, en grouwelijcken strijdt
Ick my bevind' alleen, berooft van roer bestierigh,
En hoe mijn leuen cort alreeds tot steruen helt.
Op u nochtans mijn siel al haer betrouwen stelt,
Sondigh, ick moet 'tbelijden,
Schoon Maeght, maer wilt vermijden
Dat ick niet en gheraeck' in ws vyands gheweldt:
Ghedenckt dat ons misdaedt Godt ded' hier op der aerden,
Tot onse schaed's verhael,
In u maeghdlijcke sael ,, menschelijck vleesch' aenvaerden.
| |
| |
Hoe vele tranen, maeght, hebb' ick alree ghestort?
Hoe veel ghebeden, och! en vleyinghen verloren?
Doch door mijn schuldt, en tot mijn groote schaed' te gaer.
Versoeckende nu dit, en nu dat ander oordt,
Van dat ick op den kant van Arno werd' gheboren,
En is mijn leuen niet gheweest, dan lijden swaer.
Sterflijcke schoonheydt broos, aerdigheydt, woorden claer,
Hebben mijn siel bevanghen,
Schoon Maeght, mijn hoogh verlanghen,
En toeft niet, want ick ben mischien in 'tlaetste iaer.
Mijn daghen snelder veel dan eenen pijl snel-iachtende,
Sijn henen wech ghegaen ,, nu staet my doot verwachtende.
Sulck' is nu aerde, Maeght, en heeft ghestelt in druck
Mijn hert, 'twelck s'in geschrey hiel, leuend' onder menschen,
Op verr' naer sijnd' haer oyt bekent mijn dwase min:
En al waer s'haer bekent gheweest, waer m'in dat stuck
Gheschiedt dat gheschiedt is; want al haer ander wenschen
Was voor haer quaden naem, en voor my doods ghewin.
Ghy nu met wetenschap verlicht; ghy ons' Goddin,
Machmen u dien naem gheuen,
Schoon Maeght, in 'thooghst verheuen,
Ghy siet het al, en 'tghen' daer my gheen ander in
Con helpen, en is niet voor u macht wtghelesen.
Eyndight doch mijnen rouw',
Het welck groot' eer voor ouw ,, my saligheydt sal wesen.
| |
| |
Schoon Maeght, op wie mijn hop' is heel end' algheset,
Want ghy my inden noodt kont, en sult bystandt gheuen;
Inden wtersten strijdt laet my doch niet alleen.
Aensiet hem, die my schiep, en op my niet en let:
Niet mijn waerde, maer sijn ghelijckenis verheuen,
Die ick draegh', u bewegh' t'achten op mensch soo cleen.
Medusa', en mijn misdaedt hebben my eenen steen
Ghemaeckt, onnut vocht lekende,
Schoon Maeght: maer ghy, doorbrekende
Mijn borst, vervult mijn hert met berouwigh gheween,
Op dat den laetsten traen ten minsten sy Godtvruchtigh,
Sonder aerdsch ydel slijck,
De voorgaende ghelijck ,, vol rasernij ontuchtigh.
Schoon Maeght, in all's beleeft, en vyandt van hooghmoedt,
Van ons ghemeyn beghin laet liefd' u doch beweghen,
T'ontfermen ouer een ootmoedigh hert versacht.
Was ick eertijds soo seer broos sterflijck vleesch en bloedt,
Met alsoo vaste trouw' te beminnen gheneghen,
Wat hoor' ick dan om u te doen, o edel dracht?
Raeck' ick wt mijnen staet, allendigh, en veracht,
Door u handt goedertieren,
Schoon Maeght, soo sal ick stieren,
Tot lof van uwen Naem, pen, verstandt, en ghedacht,
De tongh', 'thert, het ghesucht, met de betraende wanghen:
Stiert my ten besten ganck,
En ontfanght doch in danck ,, het verandert verlanghen.
| |
| |
Den dach naeckt, end' en can niet langh vertoeven meer;
Den tijdt vliedt, en de stonden,
Schoon Maeght eenigh bevonden,
En mijn hert knaeght nu doodt, nu ghemoedt euen seer.
Ghebiedt m'aen uwen soon, 'twordt innighlijck ghebeden,
Waerachtigh Godt, en mensch,
Dat mijnen gheest, naer wensch ,, hy doch gheleyd' in vreden.
|
|