Pvb. Ovidii Nasonis Minne-kunst, gepast op d'Amsterdamsche vryagien: met noch andere minne-dichten ende mengel-dichten, alle nieu ende te voren niet gesien.

[p. 332]

Horat: Carm: Lib: 2. Od: 16.
Aen Ernst Noyen.

OM rust de Zee-man bid,
Die vande Noorder golven
Omringht, mistroostigh sit
VVanneer de Maen bedolven
In swarte wolcken leydt,
En 't licht in duysterheyd.

Om rust de Ruyter draeft
In 't midden van het vechten;
Om rust de Pleyt-gier slaeft
In zijn verwerde rechten:
Om rust, die niemand koopt
Met schatten op gehoopt.

VVant noch 't gekiste Goudt,
Noch groot gesleep van booden
De sorgh uyt 't her te houd;
Die tegen haer geboden
Den rijcken meest omtrent
Te wesen is gewent.

[p. 333]

 

Met weynigh hy welleeft,

 

Die matigh derft verteeren

 

Het geen hy eygen heeft;

 

En wien geen vuyl begeeren,

 

Noch vrees meer als 't behoort

 

Syn dunne slaep en stoort.

 

 

 

Wat trachten wy doch veel

 

Met moeyten te beiagen

 

t' Onvreden met ons deel,

 

In onse korte dagen?

 

Wat loopen wy na 't Land

 

Daer d'Ooster Son ons brant?

 

Wieken wanneer hy vliedt

 

Van hier sich selfs ontvlieden?

 

De sorgh klimt inde spriet,

 

En wil op 't Schip gebieden.

 

In 't loopen zy verwint

 

De ruyters, in de windt.

 

 

 

Een vrolyck bly gemoet

 

Sal 't verder sorgen haten;

 

En weer zyn tegen-spoe

 

Met een soet lacchen maten:

 

Want men ter wereldt niet

 

In all's geluckigh siet.