|
| |
Wee-klachte.
ICK ben moe van des daeghs de Goden met myn klacht
Te moeijen altijd weer, ick ben moe van de nacht
Met een onrustigh waecken,
Of nare droeve droom, dus staegh te brengen door;
So dat de slaep, wanneer ick komen sie Auroor,
My naeuw-lycks komt genaecken.
Ick ben moe van so veel plas-tranen en geween
Wt myne oogen langhs myn wangh te storten heen
| |
| |
(Niet oogen, maer twee beecken.)
Dees holen, dit geboomt, en 't water dat hier vloeyt
Syn van 't weer-galmen op myn heessche stem vermoeyt.
Ay my! hoe kan 't dan komen,
O Hemel! veel te wreet, dat slechs alleen myn smert
Die my gedurigh volght, noyt niet vermoeyt en wert,
Maer staegh heeft toe genomen?
Men siet den dach, den nacht, de maenden en het iaer,
De tyden koud en heet verand'ren al te gaer,
Het een verdrijft het ander:
De gulde Son verhuyst in huysen driemael vier,
De silvre Maen vertoeft noyt langh in een quartier:
Wat is 't dat niet verander?
Niet, niet is hier beneen bestendigh noch te vast;
Behalven myn ellent, wiens al te swaren last
Ick even-staech moet dragen.
| |
| |
Vervloeckt so sy de Min, zyn pylen en zyn vlam;
Vervloeckt so sy den dagh, doen ick sijn wet aen-nam
Vol van bedrogh en lagen.
Hy is niet Venus Soon, sy heeft hem noyt gebaert;
Den dríe-kop Cerberus met raserny gepaert
Een sulcken Beul voort-teelden;
Die iong gesogen heeft het drabbigh-swarte bloed
Van een helsch Monster-dier, en daer van op-gevoed
Soeckt hy dat na te beelden.
Van vry (helas!) so heeft hy my gemaeckt een slaef;
Hy heeft de reden, die ons is een eygen gaef,
Wt mijn gemoed verdreven.
Hy heeft my daer ick hem te dienen was bereyd
Met valsch bedrogh geloont, en om den tuyn geleyd,
Van eene, wiens geneught in mijn verdriet bestaet;
| |
| |
Die lacht wanneer ick schrey; die met my gecken gaet
Als ick haer spreeck van minnen:
Die mijn eenvoudigheyd met dubbelheyd vergelt;
Die mijn onrype Ieught met al de wreetheyd quelt,
Die zy oyt kost versinnen.
Ach! CLORIS vreest ghy niet dat Nemesis u sal
Naer u verdienden loon noch brengen eens ten val?
Sy heeft wel wolle voeten,
Maer stale handen weer, waer mee zy eyslyck slaet
Die haer gedult misbruyckt en sich te buyten gaet:
Sy wacht vast in haer boeten;
Tot dat de maet heel vol sal wesen op-gehoopt
En d'eens-gestelde tijd van lijdsaemheyd verloopt.
Helaes! hoe kond ghy haten
Die u op 't hooghst bemint? hoe kond ghy wesen schuw
Voor die u bied zijn dienst; ia leeft niet als voor uw?
| |
| |
Verlaten? eerder sal des daeghs de bleecke Maen
In haeres broeders plaets berennen 's hemels baen,
Omringt met duysent sterren;
En eerder sal de Son int midden vande nacht
Op sijn vergulde koets te voorschijn zijn ghebracht,
En in syn loop verwerren;
Het vier veel eer ijs-koudt, en 't water heet zijn sal;
Gal-bitter 't suycker-riedt, en suycker-soet de gal;
Dan dat door al de plaghen,
Die ghy my onverdiendt dus wreedelijck aendoet
Mijn schier verbrande hert, en afgeslooft gemoet
In liefde sou' vertraghen?
Geluckich waer ick noch, had ick u noyt ghesien!
Dan dat eens is gheschiedt, en kan niet weer ont-schien.
Maer wie soud kunnen gissen,
| |
| |
Dat onder sulcke schoont en sulck aentreckend soet
Verburghen steels-wijs was een wrevelich gemoet?
Wie soud daer in niet missen?
Niet anders als een visch, die door het aes-verlockt
Den doodelijcken hoeck daer in gheschuylt inschockt,
Ben ick daer door bedroghen;
Of even als een vliegh, die door der toorssen schijn
Gelief-koost en verleyt, als hy daer by wil zijn,
Komt in zijn doot ghevloghen.
Doen ick u eerstmael sach op 't minnelijckst vergaert,
Met menigh schoone Nymph waer van ghy 't puyckje waert,
(Ach oorsaeck van mijn treuren,)
En ick be-oogen ginck u schoonheyd, u çieraed,
En u bevalligheyt die 't al te boven gaet,
So dacht my dat de deuren
Des Hemels gingen op, en dat de goede Goon
| |
| |
Den menschen lieten sien 't onsichtbaer Godlyck schoon,
Dies ick u ginck gelijcken
By Venus, die soo verd voor-by al d'andre gaet
Als oyt de volle Maen, wanneerse helder staet,
De Sterretjes doet wijcken.
Ach! seyd ick, wat geluck hangt dien noch over 't hooft
Die ghy door 's Hemels schick zijt tot een Bruydt belooft:
Veranderden terstont daer na in ongeneught,
Om dat ick op een bot verliesen most de vreught
Die my dit sien toe-brachte,
En dese ongeneught wierd vast allenckxkens smert,
Maer weynig dacht ick noch, dat 't liefd was 't geen my 't hert
So haest had konnen raecken:
Ick poogd' en deed mijn best den gantschen avond door
Om t'over-reden mijn gevoel, mijn oog, mijn oor,
| |
| |
En socht my wijs te maecken
Dat ick niet wist waer uyt een trage koorts quam voort,
Die mijn gewoone slaep onrustigh had gestoort,
Na dat ick had mijn oogen
Gedruckt in 't lieve licht dat van u aenschijn straelt:
Waer uyt ick gierighlyck, tot dat ghy 't my ontstaelt,
Mijn sieckte had gesogen.
't Geval gaf midler tijd dat ick u wooning vond,
Recht so ghy voor u deur aen 't klare water stond:
Maer even als in 't minnen,
So wel als hoogen staet, 't verkrygen van een stap
Niet dan een prickel is tot na een ander trap;
So deed my dit niet winnen,
Als dat door 't dickwils sien van 't oog'-merck van mijn hert,
Mijn brand allenckxkens meer en meer ontsteecken wert;
So dat my doe deed sterven
| |
| |
Meer dooden, dat ick niet van u had als 't gesicht,
Dan 't hebben soud gedaen, so ick u heughlyck licht
In 't eerst had moeten derven,
Hoe dickwils heb ick wel voor by u deur gegaen!
En altijd docht my dat ghy my saeght vriendlyck aen.
Doch om u toe te spreecken
Belette my een vrees, een vrees die in 't gemeen
Den Minnaers eygen is, en die maeckt dat haer reen
In 't midden blyven steecken;
Die haer verstijfde tong so aen 't verhemelt lijmt,
Dat d'ingekropte spraeck schier in haer mond beswijmt:
(De oogen, die niet zijn als schoorstens van het hert,
Waer uyt door 't fel gestoock het vier gedreven wert:)
Haer pijn te tuygen poogen.
Ten langen lesten eens, recht als de trage nacht
| |
| |
Noch niet gekomen was, maer even wiert verwacht,
Ginck liefde my verstouten,
En blies my in een moed, dat ick het dorst bestaen,
V daer ghy sat alleen voor deur te randen aen,
Doch eer ick half te deegh outdecken kost mijn sin,
Soo wierden wy gestoort, door dat een Herderin
Die ghy terstont in 't groen deed sitten aen u zy;
En ick ginck voegen my, so ick best kost, daer by:
Dus speelden wy vast t'samen,
Tot dat de lucht nu heel met Sterretjes beset
Ons scheen te seggen, gaet, 't is tijd, gaet heen na bedt;
Dies wy doe mosten scheyden,
Na dat wy hadden u gewenscht een goeden nacht,
En ick, na dat ick had al d'andre t'huys gebracht,
| |
| |
Ginck my oock mee bereyden
Om op mijn rust te gaen, doch als ick had mijn le'en
Langs 't veder-sachte bed gestreckt gemacklyck heen
So quam my strackx voor oogen
V wesen, u gelaet, u woorden, maer voor al
V vrïendelyck gelonck dat my mijn hert ontstal,
De slaep, hoewel dat ick die vleyden, als ick my
Vast keer den heen en weer van d'een op d'ander zy,
Die scheen met my te gecken:
Ick dacht en weder-dacht, en 't dencken had geen ent,
So dat ick 't slapen scheen geheel te zijn ontwent,
En alles ginck ick trecken
Tot voordeel van mijn wensch, als meest de Minnaers doen,
So dat ick doe wel sagh en licht'lyck kost bevroen,
| |
| |
Mijn vryheyd, en hoe dat ick was aen banden vast;
Doch banden, in wiens plaets en voor wiens soeten last
Ick niets en had verkoren:
Quam ick u in 't gemoet, ghy kreeght een lieve bloos,
En op u kaeckjes sproot een nieuw-geboren roos,
Of met een lieflijck loncken
En loddrigh oogh-gestrael, so scheent ghy mynen brandt
En myn verborgen vier (als met des blaesers handt)
Te willen wat ontfoncken.
In dien my myn geluck in u geselschap bracht,
So sach ick altyd yet, of yet te sien ick dacht,
Dat my myn hoop vermeerde:
Geen tijd en achten ick so wel te sijn besteet,
Als die ick in 't gesangh van uwen lof versleet,
Getuygh so zy de Rijn, de Maren, en de Vliet,
| |
| |
Die aen haer groene kant soo menigh Minne-liedt
Getuygh so zy 't geboomt, die in haer dunne schil
V naem, u schoonheyds roem, en mijn verheerde wil
Soo menighmael ontfingen.
Maer so ick nu wel merck, so heeft de Minne-Godt
En ghy, in al u doen, met my gevoert de spot,
En hebt my 't soet doen sinaecken;
Of schaduw eer van 't soet; om dat te meerder sou
De smaeck van 't bitter zijn, en om dat my 't berouw
Te dieper 't hert soud raecken:
En even-wel (waer toe doch brengt ghy my ô Min?)
Mach 't my niet van mijn hert, dat ick mijn Vyandin
Haer wreetheyd voor soud leggen;
Veel eerder sal mijn stem in myne borst verkracht
Wtsuchten mynen geest, door haer ter dood gebracht,
| |
| |
Dan ick haer yet sal seggen.
Ia selfs, nae-dien dat zy gestadigh voor my vlied,
En datse my (helaes!) niet als met onwil siet,
Wt alle menschen wegh, (of dese dienst misschien
Haer over-tuygen mocht, dat ick dit niet verdien)
Daer wil ick gaen verwecken
Tot mede-doogentheyd (die zy noyt heeft gevoelt)
De wilde woeste Zee, die 't drooge strand bespoelt;
En door mijn bitter weenen
Dat haer noyt heeft beweeght het water, aerd, en lucht,
Aenhoorders van mijn klacht, op mijn benaud gesucht
Een weder-sucht doen steenen.
Doch CLORIS, of 't verdriet, dat ghy my nu aendoet,
V weer eens viel op 't hooft, denckt dan in u gemoet
Dat Godt de selfde plagen
| |
| |
Waer mede men wel eer een ander heeft gequelt,
Tot een gerechte straf van onrecht en gewelt,
De sondaers weer doet dragen.
|
|
Auteursrechtvrij