Pvb. Ovidii Nasonis Minne-kunst, gepast op d'Amsterdamsche vryagien: met noch andere minne-dichten ende mengel-dichten, alle nieu ende te voren niet gesien.

[p. 270]

Liedt.
Dedans ces campagnes ou loge l'Amour.

EEns als Phœbus (duycken

Gaend' in d'Oceaen

Sijn vergulde pruycken)

Had zyn reys gedaen,

Tusschen licht en duyster,

Als nu 's nachts Boodin
d' Avont-ster haer luyster
Schoot te venst'ren in:

En de swarte wolcken

Haer bruyn-verwigh kleet,
Over land en volcken
Hadden uyt gespreet;

Ginck ick my vertreden

Lancks een water-kant,
Om myn moede leden
En versuft verstant

Naer het lange lesen,

VVat vermaecks te doen;
En 't wou juyst so wesen,
Dat ick vond in 't groen

By geval, geseten

Voor haer deur alleen
't Schoonst' so ic kan weten
Dat my oyt verscheen:

[p. 271]

 

't Sy de nacht my maecken

 

Moedigh ginck en stout,

 

Dat ick dorst genaecken

 

't Geen ick had beschouwt.

 

't Sy dat hare oogen

 

Met een soet gestrael

 

My te haer-waerts toogen,

 

Als de zeyl-steen 't stael:

 

Even als de vliegen

 

Om de kaers en aen

 

Dom en roeckloos vliegen,

 

Tot zy zyn gevaen:

 

So oock heen en weder

 

Keerden ick myn tret,

 

Tot dat ick my neder

 

By haer had geset.

 

VVat heeft haer aenschouwen

 

In my niet gewracht,

 

En het lieflijck douwen

 

Van haer hantjes sacht!

 

Doch wanneer ick pooghde

 

Haer wel te besien,

 

En haer scherp be-ooghde,

 

Ginck de Maen wegh vlien:

 

Phoebe scheen te vresen,

 

Dat men dees Ionck-Vrouw

 

Neven haer na desen

 

Of meer achten sou:

 

Dies sy ginck verbergen

 

't Nydigh bleecke hooft,

 

En om my te tergen

 

Heeft 's haer licht verdooft.

[p. 272]

 

Koomt de wolcken breecken

 

Luna met u schijn,

 

So ghy wilt geleecken

 

By mijn CLORIS zijn.

 

Of soo u te toonen

 

Ghy door vrees u wacht,

 

So wilt my verschoonen

 

Dat ick haer meer acht.

Horat: Carm: Lib: 1. Od: 23.