|
| |
| |
| |
Vreughde-Sangh.
OM-vlecht mijn ieugdig hooft met groene Myrten rancken,
Die ick tot Venus eer en om haer te bedancken
Van nu af dragen wil, vermits laest-leden nacht
Ick eynd'lick van haer ben by CLORIS weer gebracht,
'k Heb CLORIS weer gesien, ick heb haer soete oogen
Naer menigh droeven dagh weer eens aenschouwen mogen:
Also wanneer nu lang de dick-bewolckte lucht
Is met een regen-buy en storm geweest bevrucht,
Komt 't schoone weder sich op 't lieflijckst weer vertoonen,
En gaet 't voorleen verdriet met dubbel vreugde loonen:
Nae dat ick had veel tijds met weenen en getraen
In wanhoop en ellend weemoedelyck verdaen.
| |
| |
Sint dat my 't by-zijn van myn CLORIS was benomen,
Gebeurdet dat ick eens was voor de deur gekomen
Om wt het schoon çieraet van 't blaeuwe Hemels velt,
Waer in dat licht by licht so kunstigh is gestelt,
Te scheppen wat vermaecks; daer quam my stracks voor oogen
Vrouw Venus lieve Ster, gelijck of sy bewogen
Door myn geklaegh my had haer hulpe willen bie'n:
Ach! Moeder vande Min, ach! seyd ick, macht geschien,
So wilt my voor myn doot noch eens by CLORIS brengen;
Hier na, daer koom wat 't wil, ick sal 't getroost gehengen.
Terstont heeft Venus my met tintelend' gestrael
Gelyck als toe geknickt, dies ick geheel te mael
Vervult met goede hoop my op de wegh ginck geven,
Om eens te sien het huys 't welck 't leven van myn leven
In sich besloten hielt. Al gaende, sach ick staen
In 't midden van 't Gesternt de schoone volle Maen.
| |
| |
Is 't waer, seyd ick, Goddin 't geen van u wert gesongen
Dat u de Minne-God wel eer so heeft gedwongen
Dat ghy most menigh-mael af-stygen wt de lucht
Om u Endimion te kussen eens ter vlucht,
So leert nu wt u leet te hebben mede-lyden
Met dien die 't selfde treft, en wilt so prachtig ryden,
Dat CLORIS door u glants en helle schijn bekoort
Mach komen eens op straet: daer na ginck ick al voort
(So op-getrocken en verwert in myn gedachten,
Dat ick naeu wist waer heen my myne voeten brachten)
Tot dat ick CLORIS huys van verre kost sien staen,
En hoe ick nader quam, hoe meer ick voelde slaen
Myn hevigh-kloppend hert: doch als ick vond gesloten
Haer deur, doe wiert ick gantsch met onlust over-goten:
Myn hoop geheel verdween, myn moet geheel besweeck,
So dat ick eer een block als eenigh mensch geleeck.
| |
| |
't Be-oogen van de plaets deed my op't lest ontspringen
Als uyt een diepen slaep; dies ick doe gingh de dingen
Van d' eertijds soeten tijd her-kaeuwen in myn sin,
Dit 's, dacht ick, immers t' huys daer ick geweest ben in;
Dit is de stoep, waer ick so vaeck (wanner de stralen
Van d'ondergaende Son begonden neer te dalen)
Myn Nymph gesproken heb, en doen ick voort-gegaen
Noch vyf ses treden was, so sach ick voor myn staen
De groene Linde-boom, waer onder ick gevonden
Myn CLORIS eerst-mael had; myn grage lippen konden
Sich langer speenen niet te kussen 't lieve hout
Waer op 't beginsel van myn liefde was gebouwt.
Mits hoorden ick de deur van myn beminde kraecken;
Dies ick geheel ontroert niet wist wat ick soud' maecken,
Of 't vluchten beter was, of beter 't blyven staen,
Terwijl so sie ick dat myn CLORIS wt komt gaen
| |
| |
Verselschapt hand aen handt met noch twee Herderinnen,
Die sy deed uyt geleyd, en so ick kost besinnen
So hadden sy by haer alsdoen geweest te gast.
Ach! die my doe ter tijd eens had mijn pols getast,
Die soud eerst recht te deegh goet oordeel konnen geven
Hoe dat ick was gestelt; met een gestadigh beven
So wiert die nu geiaeght geweldig hevich aen,
En nu kost ickse weer by na niet voelen slaen.
Ick was nu koud, nu heet, en in een omme-kijcken
So wierd ick root en bleeck: met een komt CLORIS strijcken
Dicht heen voor by myn lijf, driemael had ick de wil
Te treden na haer toe, en driemael hield ick stil:
'k Hingh tusschen hoop en vrees, en wist niet wat verkiesen,
Tot dat ick sach hoe haer gingh door myn schult verliesen
Sulck een gelegentheyd, na welck ick langen tyd
Gewenscht had, en die 'k nu dus slecht geworden quyt,
| |
| |
Niet licht, of moog 'lyck noyt, sou konnen weer bekomen:
Hier door heb ick terstont alsulcken moet genomen,
Dat ick van achter quam myn soete vyandin
Bespringen, en by haer my lieflyck voegen in;
Naer een beleefde groet, was dit myn eerste vragen,
Of ick met haer verlof het soude derven wagen
Van haer te brengen t' huys; en of sy my die eer
Niet gunde, daer my myn geluck van maeckte Heer.
Met diergelycke praet begonden wy te naecken
De plaets, daer wy een eynd van wand'len mosten maecken:
Myn CLORIS met een kus een vriend'lyck af-scheyt nam,
En ick sloegh ga waer dat dit lieve kusjen quam,
En op de selfde stee ginck ick myn lippen voegen,
Die dieflyck CLORIS gift haer speel-noots so ontdroegen:
Doch als sy waren t' huys, kreeg ick een open baen
Om CLORIS na myn wil en wensch te spreecken aen.
| |
| |
Ick voelden in myn borst myn hert van blyschap springen,
En door te groote vreughd myn krachten my ontgingen.
Ick nam myn Herderin by hare blancke handt,
Die ick veel sachter als Chineessche zyde vant:
Ach schoone! seyd ick doe, recht proef-stuck der naturen;
Doch langer kond' ick niet myn styve tongh besturen,
Die stamerende naeuw meer voort kost brengen yet.
Gelyck de geen die Wijn uyt enge flesschen giet.
Wanneer hy die te ras gaet 't onderst boven keeren,
Den loop veel eer verstopt, dan hy die doet vermeeren;
Recht so ginck 't oock my; ick had so wonder veel
Te seggen over-hoop, dat ick niet wist wat deel
Ick eerst beginnen sou': doch 't over-stolpte spreecken
Dat bleef my inde krop noch on-gebooren steecken;
Myn tongh die was verstomt, en niet een enckel woort
Tot vordringh van myn Min en kost ick brengen voort.
| |
| |
Voor 't spreecken ick somwijl haer hant eens lieflijck druckte,
Of een gestoolen kus ick die ter sluyp ontruckte;
Waer door in myn gemoet dan so yet wat ontstont,
Dat ick het hooghste goet daer in gelegen vont.
Myn half-gesloten oogh dat lonckte van ter syden,
En CLORIS (so het scheen) was selfs met my te lyden;
Of immers dat sy my soud' haten docht my niet:
Want 't Maeghdelijck gebloos eer goet als quaet bediet.
Midts dien so waren wy tot in haer stoep getreden,
En onder 't schey-gekus so bracht ick dese reden
Ternaeuwer noot noch voort: Meestersse van myn hert,
Weet dat myn leven u ten dienst gehouden wert.
|
|
Auteursrechtvrij