Pvb. Ovidii Nasonis Minne-kunst, gepast op d'Amsterdamsche vryagien: met noch andere minne-dichten ende mengel-dichten, alle nieu ende te voren niet gesien.

[p. 178]

Liedt,
Op de wyse van: Puis que seul je m'en voy.

DE milde Hemel geeft
V, CLORIS, 't schoonst hy heeft
Van over lang gespaert,

En naeuw bewaert,

Om u te maecken 't eenigh een
Dat schoon genoemt mach zijn alleen.

V ooghjes, oogen niet,
Maer sterren, daer men siet
Wt stralen, 'k weet niet wat

Dat 't herte vat,

Heeft hy gesmeedt van 't selfde stof
Waer dat de morgen-sterr' is of.

[p. 179]

 

Om hebben u schoon hayr,

 

Soo nam hy Venus waer

 

En sneed haer af een vlecht,

 

Als zy te slecht

 

's Nae-middaghs (soo zy somtijds plach)

 

Met open deuren slapend' lach.

 

 

 

Dit 's 't selfde (soomen seyd)

 

Waer van Cupido breyd

 

De stricken, daer aen 't kind

 

De Minnaers bind.

 

Is 't wonder dan dat menigh hert

 

In u soet-krullend hayr verwert.

 

 

 

V wanckxkens hebben al

 

Het geen 't welck hy ontstal

[p. 180]

 

De Lely en de Roos,

 

Die hy verkoos

 

Om stellen haer wit-bloosend-schoon

 

Op uwe koontjes trots ten toon.

 

 

 

Helacy! nydigh kleed,

 

Hoe mooght ghy zijn soo wreed

 

Dat ghy de rest ons heelt,

 

En ons ontsteelt

 

't Gesicht der ander leden, wien

 

Tot offer wy ons selven bie'n.

 

 

 

Van d'ander leden dan

 

Ick dit maer seggen kan,

 

Dat soo (gelijckmen siet

 

Dat vaack geschiedt)

[p. 181]

 

Het een na 't ander is, ghy mooght

 

Als schoonheyds voorbeelt zyn verhooght.

 

 

 

Doch d' Hemel heeft (belet

 

Door Nood-lots strenge Wet)

 

Noch yet zijnd onvolmaeckt,

 

Sijn werck gestaeckt;

 

Dat 's, dat hy niet betracht en heeft

 

Dat even schoon ghy altyd leeft.

 

 

 

Ach! is 't niet iammer groot,

 

Dat d'al-verdoende doodt

 

Ons door verloop van tijdt

 

Sal maken quijt

 

En dat sal komen in het graf

 

't Schoonst dat Natuur de werelt gaf!

[p. 182]

 

Dan Nymph ick weet u raet,

 

So ghy u raden laet,

 

Hoe ghy de wreede doodt

 

Kont sijn te groot,

 

En hoe u schoonheyt t' zynder spijt

 

Kan zyn verwinster van de tijdt.

 

 

 

Een middel een alleen

 

Ick weet en anders geen;

 

Dat 's, dat ghy na u beelt

 

Een spruytjen teelt,

 

Dat ons' na-Neven toonen mach

 

Hoe 't schoon in u te lichten plach.

 

 

 

In dien het Veulen aert

 

Na die het heeft gebaert;

[p. 183]

 

En 't Tortel-duyfje soet

 

Geen Uyl en broet;

 

So kanmen gissen licht, dat uyt

 

d'Een schoonheydt weder d'ander spruyt.

 

 

 

Dus Nymphe, volght myn raet,

 

En geeft u tot die staet

 

Die u kan geven vreught

 

En veel geneught,

 

En die kan doen dat tot haer leet

 

Ghy Tijt en Doodt met voeten treedt.