|
| |
| |
| |
Inleydinghe Tot het ontwerp van een Batavische Arcadia.
Zijnde eenen daghs dagh-werck, voor-ghevallen op een Catwijcks Speel-reysje.
NOCH naeuwelijcx en had de Roosen-verwighe Morgenstondt, in 't midden vande Somer, te voorschijn gebracht het eerste kriecken vanden nieuwgheboren dag; als de hopeloose Reynhert (die beanghst met bedriegelijke droomen, en bedoven in onvruchtbare ghepeynsen, sijn meeste onrust vondt in 't midden vande alghemeene rust) steegh vande logghe veeren, en komende met een ver- | |
| |
haeste tret onder de groene Linden van't overschaduwde Voorhout, wierp een erbermelijck oog na de geslote vensters vande noyt-ghenoegh-ghepresene Rosemond; het oogh wierd strakx ghevolght van een sucht, en de sucht van dese woorden. Helaes! minnelijcke, doch minneloose schoonheydt, indien 't waer is dat meest alles aert nae de plaetse daer het is geteelt, hoe komt dan dat de soetigheydt van dit oversoete Voorhout u onverbiddelijck ghemoedt te mywaerts noyt heeft konnen versoeten? hoe kan't wesen dat die vriendelijcke ooghjes (machtigh om door de stralen van een gunstigh lonckje de vervrosenste ziel te doen branden) souden sijn de qualijck-voeghende baeckens van een onbeweeghelijk hert? u schoonheyt, soo on-mydelijk in liefde te ver- | |
| |
wecken: u verstant, so vernuftigh in die te beleyden: en u wel-gemaeckt lichaem, soo bequaem om die te beloonen: hooren u die niet sonder spreecken als in 't oor te luysteren, dat gelijck ghy inde natuur ghehouden zijt, van dat sy u heeft laten worden 't kint van een moeder, ghy haer ook also weder schuldigh zijt te worden moeder van een kint? u lieve lipjes, u sachte handtjes, u soete ooghjes, en watter noch meer minnelijckx aen u bevonden wert, sijn aengenaemheytjes, waer van het aengenaem voor u sonder genut is, so ghy die een ander niet laet ghenieten. En mach yemant verhopen, 't gheen niemandt soude konnen verdienen; ach! Rosemond, onvergelijkelijke Rosemond, wie is daer nader
toe dan die syn hoogste heerschappye stelt in u slaef te moghen we- | |
| |
sen? wiens ziele is daerse lieft, en niet daerse leeft. En die hem selven alleen daerom wel-wil, op dat hy u soude mogen wel-willen. Ist mogelijck, schoone, datmen met dienst ondanck by u behaelt? dat wel-willen weer-wil in u voortbrenght? en dat mijne liefde is moeder van uwen haet? Ist mogelijck dat al mijn lyden u niet en kan bewegen tot het minste medelyden? Ist mogelijck? en hier mede was 't den armen Herder on-moghelijck een enckel woordt meer uyt te brenghen: soo bedwelmt maeckte hem het overdencken van haere uytnement heyt en van sijne onwaerdigheydt: die hy, weghgaende, scheen inde menighte van duysent laeuwe traentjes te willen afwassen, en komende door de recht-gestreckte Ypen-beplantinge tot in 't dickste van't dicht ge- | |
| |
tackte Bosch, soo dacht hem dat de ghevoelenloose boomen meer gevoelen van sijn ellende hadden, dan de wrede dieder oorsaeck van was. Want elck blaetje bynaest met een traentje van versch-ghevallen dauw besprenkelt zijnde, scheen sijn weenen te willen beweenen. En het medogende windetje, dat al ruyschende door de groente heen sweefde, scheen sijn suchten met so vele tegen-suchjes te vergheselschappen. waer over een danckbaer oog gebogen hebbende op de vermaekelijckheydt van die lustighe plaets: soo quam hy allenkxkens sacken uyt de hooge Eycken na den hoeck daer Vrouw Iacoba van Beyeren, onder de koele schaduwe van 't aenghenaeme Boecken-loof, wel eer haer Vorstelijcke maeltijdt plach te houden, alwaer op een der witte schor- | |
| |
sen, van die effene boomen, (die nu noch nae haeren naem Vrouw Iacobaes prieel genoemt werden) hy dese veersjes sneed.
Behoud, o dunne gladde schil,
Dit teycken van mijn goede wil;
Op hoop of Rosemond mocht lesen,
VVanneer sy hier sal komen in,
Hoe dat haer Reynherts ziel, en sin,
Betovert is door haer soet wesen.
Dit en was so haest niet ghedaen, of sijn handt begon te beven, en syn voet te aerselen, gelijck als of hy gevreest hadde dat de bloempjes hem souden bestraffen, en de blaetjes hem souden bekijven, over de vermetelheydt van sijn roekeloos oogh, dat ghemeent hadde Rosemond te konnen sien sonder op haer te verlieven, en op haer verlieft te konnen zijn sonder ellendigh te worden. Dies vliedende de plaets die bewust was van sijn misdaedt,
| |
| |
soo kruyste hy de tegen-over-gelegen hoogte, en zijnde gaen sitten op een groen bewassen heuveltje, haelde voor den dag een kleyn' en handighe Petrarca, die noyt sints het begin van sijn ongheluckighe liefde uyt sijn sack verhuyst was geweest. Soo grooten kracht had de gelijckheydt van die stoffe op de gelijckheyt van sijn lijden. hy vindende sijn sinnelijckheydt soo uytghedruckt in die diepsinnighe gedichten, dat hy hem schier liet voorstaen, dat dese geestige Rymer, in sijn veelvuldighe Minneveersen, de pen voor hem gevoert en eens anders liefde met sijn soete invallen uytgebeelt hadde. (een gemeen gebreck van een overheftige genegenheyt, die haer selven veeltijdts gewendt is toe te passen 't gheen haer minst toekomt) en overweldight door de naedruck
| |
| |
van die doordringende ghedachten, wel Reynhert! riep hy uyt, soudet u verdrieten, de schoone Rosemond, twintigh Iaer in haer leven, en thien Iaer nae haer dood te beminnen, ghelijck Petrarca sijn lieve Laura dede, als ghy verseeckert waert dat u min geen onmin soude veroorsaecken? Neen, neen, (vervolghde hy al suchtende daer op) die tyd is eyndelijck, en mijn liefde is oneyndelijck; dat is op voorwaerde, en ick min haer sonder voorwaerde; waer over, sy maeck het met my soose wil, sy kan 't niet soo maecken, dat ick haer niet altijd, en eeuwighlijck, oock onbemindt, soude beminnen.
Hy wilde voortgaen met dit gespreck, maer het gerammel van een aenkomende wagen, die dicht by hem zijnde stil hielt, dede hem
| |
| |
sijn hooft op beuren, en soo sach hy daer op twee Herderinnen, en drie Herders: de Herders wierdt hy strackx kennende, dat het waren de Hoog-begaefde Diederijck, de beleefde Woutheer, en de geestighe Waermond. Maer om dat de schoonheden vande Herderinnen in een wangunstigh Masker opgesloten bleven, stont hy de voorste met soo een op-getogentheydt en besach, als of sijn gesicht door het hare tot in haer hert hadde willen indringhen. Doch sijn oogh niet machtigh zijnde sonder schemeren langh te ster-ooghen op dat ziel-beweghend licht, ontmoete, neerdalende tusschen het masker en 't kindoeckje, een kleyn open, 't welck so een poeselachtige blosentheyd vertoonde, datmen daer op soude ghesworen hebben dat een over-aengenaeme schoonheyt
| |
| |
onder dat decksel verburgen most wesen. Wat lager sach hy een gekrinckelden hals, wiens suyvere wittigheyd een çiersel verstreckte aen de peerlen dieder tot cieraet om ghehangen waeren. vanden hals glee sijn gesicht langs de Marmer-gelijke borst tot op den schoonen boesem, die met een nydighe neusdoeck overdeckt zijnde, verschool twee wondertjes, waer 't aenghenaemste van alle aenghenaemheyt niet by halen en mocht. en doch niet soo gheheel, of dat somtijdts door een swellende beweginghe een weynigh gapende, een keurigh oogh niet al vry diep ingelaten wiert, om door de vlugge nadruck van een heftige inbeeldinge, d'overige verburgentheytjes van soo volmaeckten lichaem aende graege sinnelijckheyt te vertoonen. Ondertusschen
| |
| |
de schoone haer handschoen nu en dan eens uyt-treckende, om de haertjes die haer te seer over d'oogen vielen wat op te strijcken, so quam daer te voorschijn een soo witte en poeselige handt, en door dien de mouw wijd en ruym was, somtijds een stuck van so wel-gemaeckten arm, dat Reynhert, onverduldigh wordende, begon te roepen. Ach! Rosemond, of dit zijt ghy, of daer most een ander Rosemond nevens u inde werelt wesen: en dat houd ick ongeloovelijker, dan 't ongheloovelijck is dat den Hemel twee Sonnen soude konnen besitten. Doet af, doet af, dat schoonheyt-steelend Masker; of vreest ghy, dat de bloemen en de bladen van dit Bosch, alsoo ongeluckelijck op u sullen verlieven als den ongeluckigen Reynhert? neen, 't is Reynhert, alleen Reynhert, die
| |
| |
moet lieven en lyden; en die gaern lijdt, naedien hy om de schoone Rosemond lijdt.
Alle de Herders begonden wel hertelijck te lacchen, siende met wat een ernst hy dit seyde, en de tweede Herderinne haer masker af-doende, soo sach Reynhert dat het was de bevallijck-wyse Radegond, dewelcke haere waerdye stellende tot een grontvest van haere vriendelijckheyt, en hare vriendelijckheydt uytmetende met de mate van welvoegentheit, te gelijck geacht en gelieft wiert, by alle de Ionckheyt vanden gantschen Haegh. Ach! meewaerdige Radegond, vervolghde hy, die door de kracht van uwe soete woorden alle herten kont verkrachten, en noyt yemandt yet hebt ghebeden die ghy niet also haest en had verbeden, heeft oyt myne gedienstig- | |
| |
heydt u aen-genaem geweest; of kond ghy noch yet verhopen vande geen die sonder hope is; so laet de Son van uwe beleeftheyt, die elck een so gunstichlijk beschijnt, alleen niet overwolckt blyven voor hem die ghy wel weet dat u soo wel wil: en die eer sich selven sal vergeten, dan hy soude vergeten de weldaedt daer ghy hem nu eewichlijck mee aen u kond verbinden. En daer mede sweegh hy, maer sijn ooghen, die klaerder spraecken dan sijn tong, vertolckten ghenoegh dat sijn wensch was op dien wagen, en sijn hert by Rosemond. Die alsdoen haer aensicht, en daer in het volkomenste van alle volmaecktheyd ontblootende, Reynhert met een ontbloote van alle macht om sijns selfs Meester te blyven.
Maer Radegont, die gewent was
| |
| |
haer verstand moeder van wel-leventheydt te maecken, en wel-leventheydt de school-vrouwe van beleeftheydt, half lacchende, gaf Diederijck (die nevens Rosemond geseten was, en door een langhdurige kennisse, en bevallighen ommeganck, onder alle die haer beminden hem wel de best-besinde ghemaeckt hadde) een wenck; waer uyt hy, die met een aerdige gevoeghlijckheydt al de wereldt wist te believen, haer sin vattende, en mogelijck niet ongaren hebbende dat de soetigheydt van sijn gheluck door het by-zijn vanden ongeluckighen te smaeckelijcker mocht worden, strakx daer op seyde. Schoone Rosemond, 't waer aenden armen Reynhert al te grooten ongelyck gedaen, indien sijn goeden Engel hem so onverwacht ons hier doende ghemoeten, wy
| |
| |
hem soo onmedogentlijck van ons lieten scheyden: daer wy doch wel verseeckert zijn dat wy even-wel sijn hert met ons souden moeten nemen. Rosemond noch neen noch jae hier toe segghende, betoonde nochtans met haer gelaet dat haer niet onaengenaem was 't geen alle de andere scheen aengenaem te wesen. En dit gaf Reynhert (die hem selven gaern wijs maeckte dat die sweeg verwilgde) de stoutigheyd, dat nae geen plaets-maken konnende vertoeven, hy achter tegen 't Wiel op - vloogh, en sonder ander uytspraeck te verwachten hem by Waermond invoeghde; en met een lichte de Voer-man sijn sweep, en sloech voort.
Het rasch-rollende Wagentjen bracht haer in korter tijdt tot aen 't eynde van 't Bosch, en van daer
| |
| |
doch meer slepende, door de sandige voor-duynen tot aen 't huys dat den Hoofschen Haeg en 't wijsheydt-lievende Leyden van malkanderen deylt: alwaer de Paerden door een gewoonte van rusten van selfs stil hielden. En terstond quam daer voor den dagh een onhebbelijk wijf, haer hayr, in plaets van Cypres-poeyer, was doorsayt met een ontallijcke menichte van schilferen, en so walghelijckvet, datter de niet min walghelijck-vuyle muts scheen aen te kleven. Haer ooghen die, als of sy haer volle slaep niet gehad hadde, met een losse loomigheyt heen en weer draeyden, flonckerden van rodigheyt, en die rodigheydt beset met een randt van ghestremt was, maeckte dat alle oogen, niet anders dan van 't hooft van Medusa, haer daer van af-keerden.
| |
| |
Haer gantsche back - huys was voorts beleydt met een puystighe purper-veruw: en haer onbeschofte neus scheen haer uytsteeckende kin te dreygen van daer in te willen picken. waer boven de langhghehayrde wijn-braeuwen, door onachtsaemheyt in een gewassen, een dijck scheenen te verstrecken tegens de golven van 't dicht berimpelde voorhooft. tusschen de klooven van haere grove omgheslagen lippen, laghen noch hier en daer de druppelen van 't drabbigdicke bier, daerse op 't eerste ontwaecken haer natgierighe keelgat gulsichlijck mede gewent was te laven: en dat haer gantsche lijf, en voor al haeren vadsighen boesem, door een onvermoghen vettigheydt soo hadde doen swellen, dat het een, een dick-gebuyckte bier-ton, en 't ander, een over-la- | |
| |
den koe-uyër geleeck. Dese aerdighe Hof-meesterinne, met een toback-pyp aen de mont, en een kan inde handt, trad al slingervoetende nae den Waegen, en begon met een schorre stem, en een pinckend oogh, dit soete gheselschap te nooden, tot een pijpe smookx, en een dronckje soenwater; woorden die de eerbaerheyd der Herderinnen, en de bescheydenheyd der Herderen, soo terghden, dat sy de Voerman bevalen datelijck een eyndt van sijn drincken te maken, en sonder uytstel van dat hol der onnuttigheden af te scheyden.
Onderweegh en deden sy niet anders, dan elck om 't lelyckste af te schilderen, de schandelyckheydt van soo onschamel een schepsel: en te aen-mercken waer toe dat vervallen, de gheene die
| |
| |
met al haer doen betoonen te gelooven datse alleenlijck leven om te eeten, en niet datse eeten om te mogen leven. Maer voor al vond de welspreeckende Diederijck hier door een ruyme baen, om met een op-geswollen vloed van çierlijcke woorden, de waerdigheydt van Radegondt en Rosemondt, door tegenstellinghe vande ghesiene onwaerdigheden te verheffen: en soude daer noch in langh niet uyt gheraeckt hebben, hadden sy, eer sy 't konden vermoeden, haer niet ghevonden voor het Speel-huys van de achtbaere Eelaerd, Vader van Rosmondt die met d'aensienelijcke Eerrijck, Oom van Radegond, en sommighe dienaers voort ghetogen waren tot beschickinge van eenige gewichtige zaeken, ende aldaer hadden ghelaeten de soete Ermgaerd, een jongher Suster van
| |
| |
Rosemond (wiens wacker oogh, en bevallige zedigheydt, vry al wat groots inde kleynheydt van dat aenkomendt knopjen deden verhopen: en haer alreedts d'uytnementheden van haer onvergelyckelijcke Suster niet geheel onghelijck maeckten) met Ernstje, en Adelbertje, hare boertjes, die inde geestige levendigheyt haers kinderlijcken bedrijfs vertoonden de afsetseltjes van 't rijpe vernuft haers Vaders Eelaerd: en tot weerwerck hadden het kleyne Mateliefje, 't wel-op-ghebrachte nichje vande bevallighe Radegond.
Dit huys gelegen aenden Rijn, en daer door den naem van Rijnvliet voerende, was niet soo seer aensienelijck door een noodeloose kostelijckheydt, als aengenaem door een bequame gherieffelijckheyt, elcke plaets net sonder malle
| |
| |
sinnelijckheyt, en gebruyckelijck sonder havenloose slordigheydt, niet soo puntigh datmer niet op soude derven treden, noch oock so beslobbert datmen sich behoefde t' ontsien van daer in te gaen. zijnde in alles meer gelet op ghemack als op pracht, op dienstelijckheyt als op çierlijckheyt, en waer aen, voor een Landt-huys, niet en ontbrack dan 't teghenwoordigh oogh vande Meester, om de Bruyckers te houden in plicht van niet te laeten vervallen 't geense in sijn geheel gevonden hadden. Van achteren, en van ter syden was het omçingelt met syne toebehoorende Landouwen, waer op het nu haest rype kooren met neergebogen volle ayren een blykelijck ghetuygenisse gaf vande vruchtbaerheydt der Ackeren, en de gladde wel-gevoede Koeyen
| |
| |
vande vettigheyt der gras-rijcke weyden. Van voren lagh het beschaduwt in sijn geboomte, 't geboomte besloten met een heck, en 't heck belent met de wagen-weg, daer 't al voor by most dat op de vermaerde Paerde-marckt te Valcken-burgh wilde wesen. Over de wegh hadde het syne Boomgaerden, waer in de verscheydenheydt van 't half-volwassen Ooft niet min aengenaem was, als de verscheydenheydt der boomen daer 't op wies. Lanx heen vloeyde de loome Rijn, die met sijn lancksaemheyt gelijck als te kennen gaf de lust die hy schepte in dit lustige gewest te bevochtigen. Maer boven al was aengenaem een kleynen inham, die 't waeter met een aenminnigen indruck gemaeckt hadde tusschen de lieve groente, waer over heen eenige
| |
| |
weeldrige Wilge-boomen so hare be-blade hoofden bogen, als of sy haer daer in hadden willen spiegelen, en by die spiegel hare groene tuytjes in malkanderen vlechten. de kanten waren bekleet met kort groen grasje, en het gras doorsaeyt met alderhande veltbloempjes, die de schoone Rosemond nooden om door een lieve rust 't besit te nemen van so aengenamen eygendom. En 't was wonder soet om sien hoe de driftighe meerbladen scheenen af-gunstig te zijn vande neer-gefoolde velt-kruyden, en met het uytkijcken van hare gaepende bloemen, (die 't hooft nieuwsgieriglijck boven 't water staecken) te betoonen dat sy ten minsten wilden 't gesicht hebben van 't geen sy niet en mochten genaecken. Rosemond (na datmen in 't groen graesjes geknoopt,
| |
| |
en door duysendt andere soete speeltjes het wachten nae den ontbijt te min verdrietigh gemaeckt hadde) met al haer geselschap van hier weer t' huys-waert keerende, vondt de tafel door de naerstighe besorghtheydt van haer Dienstmaeght Duyfje gedeckt, en van alles voorsien datmen de milde natuur op 't lant konde af-vorderen. Soete en sure room, verschgeplukte kerssen, gheurighe aerdbesien, roode graesde boter, oude en jonghe kaes, nieuw-backen broot, en knappende beschuytjes, waren de gerechten waer in dit soete geselschap haeren eersten hongher op 't smaeckelijckste gheboet hebbende, en voorts ter vlucht een dronk, vande wijn tegen 't middachmael beschaft, op de ghesondtheyd van Rosemond en Radegond uyt-drinckende, o ginghen sy alle ghelijck,
| |
| |
om de spijs wat neer te treen, nae 't Bouw-huys toe, daer sy vonden een oud - bejaerde vrouwe, sittende by een groot wey-vat, en haren op-gestroopten arm tot over den elleboogh inde melck hebbende, diese met sulck een besighen yver omroerde, dat sy in langh niet gewaer wierdt d'omstaende Ionckheyt die op haer doen was lettende; eyndelijck haer traegh ghesicht flaeuwelijck om hoogh heffende, soo viel haer oogh gheheelelijck op Reynhert, diese, nae wat bekijckx, seyde, datse sach, dat was, of wesen souw, de Vryer van haer Landt - vrouw Rosemondt. Reynhert, die wel gewenscht hadde dat dese rouwe woorden een Goddelijcke antwoorde, en dit wijf een waerseggende Sibilla waer geweest; wiert niet te min so ontroert, te meer als alle d'andere
| |
| |
daer om lachende, Radegond daer by voeghde datmen al lachende de waerheydt wel seyde, en Rosemond, uyt vreese van roodt te werden, acht of thien treden te rugge tradt, dat noch sijn ooghen, noch sijn tonghe haer plicht konden doen, en hy buyten alle ghelatentheydt zijnde, niet eer konde bedaren voor hy weder op de wagen was; alwaer de beleefde Radegond met ghewelt wilde hebben dat hy en Waermond op de middel-banck souden gaen sitten, en hoe-wel hy wel sach dat het een uyterste onbeleeftheydt soude zijn soo overgrooten beleeftheydt met aen-nemen te misbruycken, nochtans haer wil most hem hier in een wet, en sijn onderdanigheydt haer een voldoeninge verstrecken. Het eerste gheluck dat hy door dese weldaedt van Radegond ghenoot, was
| |
| |
dat hy Rosemond mocht een handt reycken om haer op de wagen te helpen, zynde daer over soo in sijn schick, als of hy tot de beste staet van Holland verhoogt waer gheweest, hem latende voorstaen dat de sorghvuldighe opwachtinghe van een gheheelen dach wel besteed was, als hy haer maer den minsten dienst daer in mocht doen.
Gheen uur en hadden sy noch gereden, als sy haer uyt de vruchtbare kley-landen inde dorre duynen vonden, alwaer de Iacht-lievende Woudtheer, die een koppel gheswinde Wint-honden nevens den waghen hadde loopen, met Diederijck en Waermond af tradt, latende Reynhert (wien alle vermaeck on-vermaeckelijck scheen dat hem van Rosemond konde afscheyden) tot gheselschap vande Herderinnen. Dewelcke met haer
| |
| |
beyden op de middelste banck zijnde gaen sitten, so voeghde hy hem half leggende op de voorste, hebbende het aen-sicht t'haerwaerts ghekeert, en met het hooft onachtsaemlijck op sijn handt leunende, was so op-ghetoghen in 't aen-mercken vande uytnementheden van Rosemond, dat hy een wijl tijdts als on-beweeghelijck bleef. Ten lesten half beschaemt zijnde, so seyde hy, ghy hebt recht schoone Herderinnen, van ons Herders te laten ghewerden met de knyne-vangst, nadien de rechte vanghst voor u is de vanghers selfs te vangen: en dat het vreemste is van allen, daer 't wilt van ons wegh loopt, loopen wy u nae: en vinden ons meeste geluck, daer andere haer grootste ongeluck in souden stellen: dat is in een eeuwige slavernye, en in noyt verlost
| |
| |
te werden uyt de banden daer uwe begaeftheden en onse ghenegentheydt ons aen gebonden hebben.
Ick denck, seyde Radegond, dat die banden niet veel stercker als stroowisschen zijn, dewelcke ghy knechjes aen stucken breeckt soo dickwils als ghy wilt: en sie dagelijckx, dat die eeuwighe slaverny (soo ghyse gelieft te noemen) niet en is dan een gemaeckte ootmoedigheyt, die niet langher en duurt dan tot dat ghy u selven daer door meesters van ons gemaeckt hebt; want het gaet recht hier mede, gelijckmen al van oudts, doen-men noch wat eenvoudiger hier te lande was, pleegh te seggen.
Wanneer de Bruyt,, is inde Schuyt,
Is bidden en believen uyt.
Ia als d'onnosele Vrouwtjes, die men dochters zijnde dus geviert,
| |
| |
dus ge-eert, dus verheven heeft, maer een kleyn aen-paertjen in 't op-gedragen gesach willen behouden, heet het strax datse de broek willen aen hebben; en dit is noch van't minste, want somtijts schuylender vry al slimmer treken onder, diemen niet en moet meenen dat wy niet en merken om dat wyse ongemerct laten doorgaen; want gelijck wy te vergeefs inde Herders van onse eeuwe souden soecken de voorgaende Hollandtsche oprechtigheyt, so moet ghy oock wel weten dat ghy in ons niet meer sult vinden de oude onnooselheyt; 't zijn andere tyden andere zeden, en u bedroch-plegen heeft ons geleert ons selven voor 't bedroch te wachten. Ghy hebt recht Speelnootje, vervolghde Rosemond, en daerom laetse ons alle ghelijck over een kam scheeren, want die
| |
| |
konnende wel doen willens qualijck doet, verdient, oock als hy 't wel meent, niet ghelooft te worden.
Reynhert alsdoen met een minnelijck gewelt de handt van Rosemond vattende, en die foetelijck tusschen de sijne in-druckkende, seyde daer op; wel, wel, liefdeloose Herderinnen, spreeckt vry al vast teghen de bekende waerheyt, sy sal nochtans eens bovendryven: en al waeren alle andere aen die beschuldinge schuldigh, so sal nochtans de tijdt, en u ondervindinghe, u leeren, dat Reynhert onder dat getal niet te reeckenen en is. En ick wil wel dat ghy weet, schoone Rosemond, dat noch de onghelijckheydt van uwe waerdye by de myne, noch de kleyne goede wille die ick tot hier toe in u gespeurt hebbe, mijne liefde heb- | |
| |
ben konnen beletten van mijn wensch naer u op te heffen, en u tot een teycken van ootmoedighe onderdanigheydt te stellen in 't besit van mijn hert, 't welck ick voortaen voor 't mijne niet en wil erkennen, indien het u niet en erkent voor meestersse. 't Kan zijn, antwoorde sy half lachende, dat als de tijt, en uwe gedienstigheyt, my 't selve so wel sullen versekert hebben als nu uwe woorden doen, ick het sal ghelooven; en dan met een bedencken wat straffe ghy verdient hebt met u selven een tweeden Icarus te maecken. En hier mede, als niet willende dat hy daer yet op soude segghen, brack sy dit ghespreck af, met een papier uyt haer sack te halen, daer sy dusdanigh een liedeken begon uyt te singen,
|
|
Auteursrechtvrij