Inleijdinghe tot het ontwerp van een Batavische Arcadia

[p. 37]

Vreuchdeloos Vryster-liedt.

Stemme: Het daget uyt den Oosten, &c.

AL was al 't soet in 't minnen,
Dat minne-lust belooft,
Noch wil ick 't niet beginnen,
't Word by my niet gelooft.

Noch wil ick 't niet beginnen, niet beginnen.

Ick min de gulde vryheyt, en eyghen heerschappy,

Sluyt uyt de geyle tochten, besluyt myn wensch in my.
Sluyt uyt de geyle tochten, geyle tochten.

De knechjes mogen praten, haer praet ick niet verstae,

Haer vleyen ick niet achte, haer doen geen gade slae.
Haer vleyen ick niet achte, ick niet achte.

Beloften sy mee gecken, haer trouw haer niet en bindt,

[p. 38]

 

Haer liefde sijn maer woorden, haer woorden niet als windt.

 

Haer liefde sijn maer woorden, zijn maer woorden.

 

 

 

Het minnen is recht mallen, een ingebeelde gril,

 

Een kindt van lust en leecheyd, een dertel-wulpse wil.

 

Een kindt van lust en leecheydt, lust en leecheydt.

 

 

 

Soo langh in my de reden bestiert den herssen-toom,

 

Sal noyt in mijn jonck hertje die gast zijn wellekoom.

 

Sal noyt in mijn jonck hertje, mijn jonck hertje.

 

 

 

Want waerom soud' ick willen, dat als 't al best valt uyt.

 

My maeckt van los gebonden, my aen een trouw-block sluyt.

 

My maeckt van los ghebonden, jae ghebonden.

 

 

 

Dus laet my veyligh vlieden de bynaem van een vrouw,

[p. 39]

 

Gekocht met korte vreugde, betaelt met langh berouw.

 

Ghekocht met korte vreughde, korte vreughde.

Reynhert, die na den aerdt van meest alle Minnaers rijmlievend, en door eyghen sinnelijckheydt Rijmkundig was, badt Rosemond, hem dit papier eens te willen laten sien, om te moghen weten of hy de handt oock soude kennen van soo vreuchthatenden gemoed, dat hy niet ghelooft hadde in de gantsche wereldt gevonden te konnen werden. Rosemond daer weynigh swarigheyts in makende, reyckte het hem terstondt toe. Hy las, en her-las het met grooter aendacht, en als hyder al meesmuylende wat over ghemijmert hadde, soo seyde hy met een ghefronst voorhooft, ik dacht wel datter een adder onder dit gras schuylde, en

[p. 40]

dat den Nicker soo swart niet en was alsmen hem schildert, en daer mede sonder verder antwoordt te verwachten, begon hy uyt het selfde Liedeken in een heel anderen sin aldus te singen.