Nieuwe stichtelijke liederen (2 delen)

[p. 113]

Moed in rampen.

opgewekt.

[p. 115]

XIXde lied.
Moed in rampen.

Hij, die, in zijn smart en lijden,
God wil mijden,
Hulp wil zoeken bij den mensch,
Grijpt naar schimmen, die wat schijnen,
Maar verdwijnen,
Als een' zucht of vriendschaps wensch.

Moeten wij met onspoed kampen,
Droeve rampen
Groeijen op de levensbaan;
Maar zij strekken soms tot zegen,
Op de wegen
Die wij onbedachtzaam gaan.

[p. 116]

3

Zien wij 't geurig bloempje kwijnen,

 

Door 't beschijnen

 

Van den middag-zon geschroeid,

 

Wij zien 't ook, des avonds, 't leven

 

Weêr hergeven,

 

Door den koelen dauw besproeid.

 

 

4

't Kinder oog op God geslagen,

 

Die bij 't dragen

 

Onzer smarten troost bereidt,

 

Zal ons nooit den moed ontzinken,

 

Bij het drinken

 

Van den kelk der bitterheid.

 

 

5

Wie toch leeft op aard' zoo heilig,

 

Dat hij veilig

 

Zeggen kan: ‘'k verdien geen' smart?’

 

Zulk een waan was zich bedriegen,

 

[p. 117]

 

Door 't beliegen,

 

Van een altijd schuldvol hart!

 

 

6

Troost u dan, o smartgenooten!

 

Al vergrooten

 

Uwe rampen, dag aan dag;

 

Leert van jezus, onder 't lijden,

 

Moedig strijden,

 

Met geduld en stil ontzag.

 

 

7

Jezus heeft de hoogste waarde,

 

Hier op aarde,

 

Door zijn leed, ons aangebragt,

 

Hoe dus bange tegenspoeden,

 

Op ons woeden,

 

Eens verliezen zij hunn'kracht.

 

 

8

Lieve Heiland! troost des levens,

 

Die ons tevens

 

[p. 118]

 

Tot een lijdend voorbeeld zijt,

 

Geef dat wij, in droefenissen,

 

U nooit missen,

 

Als ons ramp bij ramp bestrijdt.

 

 

9

Wat ons dan op aard moog treffen,

 

Wij verheffen,

 

Heer! tot u ons klagend hart;

 

En, hoe hoog de nooden stijgen,

 

Wij verkrijgen,

 

Uit uw lijden, troost in smart.

 

 

10

Wij, o Heiland! lijden waardig;

 

Gij, regtvaardig,

 

Leedt alleen om onze schuld;

 

Doe ons dit geloovig voelen,

 

Zoo baart 't woelen

 

Onzer smarten, waar geduld.