Nieuwe stichtelijke liederen (2 delen)

[p. 207]

Jezus vierde kruiswoord.

gevoelig.

[p. 209]

XXXVIIste lied.
Jezus vierde kruiswoord.

Hoe bang, o Heiland! zwaar en zuur,
Hoe smart'lijk was uw lijden,
Daar G'ook de krachten der natuur,
Zaagt met uw zoenwerk strijden.
Ten schrik der hel, en U tot smart,
Verbergde zich de luister
Der middagzon in 't ak'lig zwart
Van 't altoos treurig duister;
Maar nog bezweek, wat U verliet,
Uw' zondaars - liefde niet.

Al werd de middag als de nacht;
Al werd het licht verdreven;

[p. 210]

 

Al had U God, met zijne kracht,

 

In dezen nood, begeven;

 

Al hoorde 't helsche moordersrot,

 

Dat U, o Heer! bleef haten,

 

Uw' klagt: ‘Hoe ver, mijn God! mijn God!

 

Hebt Gij mij nu verlaten!’

 

't Vertrouwend hart, wat U verliet,

 

Bezweek in 't lijden niet.

 

 

3

God bleef uw God, Gij riept nog: mijn!

 

Hoe ver van U geweken,

 

Al was U, in de bangste pijn,

 

Gods liefde niet gebleken;

 

Gij kleefdet God, uw' Vader, aan,

 

Al zaagt Gij 't licht verdwijnen:

 

Dat licht des heils moest eeuwig staan,

 

Om in ons hart te schijnen;

 

[p. 211]

 

Zoo heeft uw' liefd', uw' trouw en kracht,

 

Ons weêr tot Hem gebragt.

 

 

4

Tot Hem, die licht en leven is,

 

Door ons zoo snood verlaten,

 

Waardoor wij in de duisternis,

 

In doodsche schaduw zaten,

 

O Heiland! ja, zoo toondet Gij,

 

Dat niets U kon versagen,

 

Wat lijden heet, en lijden zij,

 

Hebt Gij als Borg gedragen;

 

Zoo bragt Gij ons, uw' naam ter eer',

 

Tot uwen Vader weêr!

 

 

5

Maar, ach! wie zijn wij, Bron van heil!

 

Hoe moest uw leed ons treffen;

 

Uw liefde kent noch maat noch peil,

 

Och, doe ons dit beseffen!

 

[p. 212]

 

Verdrijf uit onze ziel den nacht

 

Van ongeloof en zonden;

 

O Heilzon! geef ons licht en kracht!

 

Wij schuilen in uw' wonden;

 

Opdat wij steeds uw' liefde zien,

 

U eeuwig hulde biên!

 

 

6

Gij weet, o Heiland! wat het zij,

 

Zijn' God, in smart, te missen;

 

In 't woên der helsche heerschappij,

 

Door dikke duisternissen,

 

Omringd te zijn; - och, zie ons aan

 

En blijf ons bij in 't lijden,

 

Als wij, op onze levensbaan,

 

Met dood en zonden strijden!

 

Opdat wij, in den bangsten nood,

 

U zien, zoo goed als groot!