Nieuwe stichtelijke liederen (2 delen)

[p. 171]

Jezus lijden voor Pilatus.

deftig roemende.

[p. 173]

XXXIste lied.
Jezus lijden voor Pilatus.

Hoe d'onschuld wordt geplaagd,
Daar zij het regt ziet wijken;
Wat helmagt haar belaagt,
Zij weet van geen bezwijken;
Zoo stondt G', o Heiland! als een' rots,
Te midden van het zeegeklots,
En 't buld'rend woên der baren,
Bij al uw' lasteraren.

[p. 174]

2

Al wat Gij hebt geleerd,

 

Uw' Godsvrucht, deugd en zeden,

 

Werd in het regt verkeerd;

 

Door lasterzucht bestreden.

 

Om onzen opstand tegen God,

 

Werdt Gij gehoond, veracht, bespot,

 

Als zocht Gij, op deez' aarde,

 

Voor U eens Konings waarde.

 

 

3

't Verächtend purper-kleed,

 

De kroon van doorn gevlochten,

 

De rietstok en al 't leed

 

Waarmeê Gij werdt bevochten,

 

Dat wapentuig der helsche magt,

 

Heeft onze schuld op U gebragt;

 

Maar Gij bleeft, in uw' smarten,

 

Toch Koning onzer harten.

 

[p. 175]

4

Uw' onschuld deed, o Heer!

 

Het hart uws Regters beven;

 

Die, starend' op uw' eer,

 

Geen kracht aan 't regt dorst geven,

 

Daar hij U gaf ter geeseling;

 

En, voor de snoodste lastering,

 

Bij zijn gezag, bleef vreezen,

 

Om 's Keizers vriend te wezen.

 

 

5

Een blind verdoolde schaar,

 

Door 't Sanhedrin gedreven,

 

Verkoos een' Moordenaar,

 

Voor U, o bron van 't leven!

 

Wiens onschuld blonk als 't vlekk'loos licht,

 

Dat zelf pilatus, in 't gerigt,

 

Voor 't oor der lasteraren,

 

Zoo dikwerf bleef verklaren.

 

[p. 176]

6

Hier zag 't Geloof den Mensch,

 

In U den Man van lijden;

 

Der vad'ren hoop en wensch,

 

De magt der hel bestrijden;

 

't Zag in U, bij uw' smart en leed,

 

Den Held, die 't slangenhoofd vertreedt;

 

En, in uw bloed en wonden,

 

De vrijspraak onzer zonden.

 

 

7

Tot zulk een' duren prijs

 

Woudt G'onze banden slaken;

 

Ja 't was uw' hemelspijs,

 

Ons zondaars vrij te maken;

 

Men eischt' uw' dood, het kruis ter straf,

 

Tot U pilatus overgaf,

 

Wiens weifling hem deed beven,

 

Ten koste van uw leven.

 

[p. 177]

8

Zoo werdt G', als 't weêrloos lam,

 

Door wolven aangegrepen,

 

Om 't kruis, dat op U kwam,

 

Al wagg'lend' heen te slepen;

 

De priesterhaat en 't droef geween,

 

Verzelden uwe laatste schreên;

 

Omringd door vloek en tranen,

 

Moest G'ons den heilweg banen.

 

 

9

O lieve Heiland! Gij,

 

Gij woudt die smarten dragen:

 

Uw' onschuld sprak ons vrij,

 

Naar 't Godd'lijk welbehagen;

 

Al wat de laster U verweet,

 

Was onze schuld; en 't geen Gij leedt,

 

Door 't onregt dat U griefde,

 

Toond' ons uw' zondaarsliefde.

 

[p. 178]

10

Wat dank zijn w'U verpligt,

 

Daar w'onze schuld beseffen;

 

Nu kan geen' helsche schicht,

 

Uw' gunstgenooten treffen.

 

O Koning van ons hart! och geef

 

Dat ieder dankend' voor U leev',

 

En doe Gij onze zielen,

 

Ootmoedig voor U knielen.