Nieuwe stichtelijke liederen (2 delen)

[p. 113]

Heilig zwijgen.

onderwerpelijk.

[p. 115]

XXIste lied.
Heilig zwijgen,

Heilig zwijgen en aanbidden,
Is een' troostbron voor mijn hart;
Jezus liefde staat in 't midden
Van mijn rampen, druk en smart.
Sproei ik tranen onder 't lijden,
O! dit denkbeeld maakt mij stil:
't Is geen Vader, die 't kastijden
Aan zijn kind onthouden wil

[p. 116]

2

Moet ik steeds op doornen treden,

 

En langs kronkelwegen gaan;

 

Bekers vol van bitterheden

 

Smaken op mijn' levenspaên;

 

Zie ik hen, die God onteeren,

 

Zich verlusten naar hunn' wil,

 

En den Godsvriend brood ontberen,

 

'k Zwijg den Heer ootmoedig stil!

 

 

3

Dekt een' wolk, vol onweêrsvlagen,

 

Dag bij dag, mijn' voorspoeds-zon,

 

Zou dit leed mijn hart versagen,

 

Of mij God niet redden kon?

 

Neen; het denkbeeld: 't is mijn Vader,

 

Die mijn lot, naar zijnen wil,

 

Blijft besturen, brengt mij nader

 

Tot zijn' liefde; maakt mij stil.

 

[p. 117]

4

God wil altoos Vader blijven,

 

Bij 't kastijden van zijn kind,

 

Dat Hij speent van wanbedrijven,

 

En aan zijne liefde bindt.

 

Zou ik dan nog morrend woelen,

 

Daar mijn God de wonden heelt?

 

't Heilig zwijgen is gevoelen

 

Wat al smart de zonde teelt.

 

 

5

O hoe zalig is het dragen

 

Van den bangen tegenspoed,

 

Daar men naar Gods welbehagen,

 

Zwijgend' troost vindt in 't gemoed!

 

Zien w'op jezus, bij ons zwijgen;

 

Bergen van het felst verdriet,

 

Kunnen dan niet hooger stijgen,

 

Dan 't Gods liefde noodig ziet.

 

[p. 118]

6

Ja mijn' smart zou lijden heeten,

 

Staard' ik niet mijn' Heiland aan,

 

Die ook smartbrood heeft egeten,

 

Lijdend heeft mijn' schuld voldaan;

 

Lieve Heiland! ja uw' liefde

 

Zweeg voor mij ootmoedig stil,

 

Gij volbragt, wat smart U griefde,

 

Heilig zwijgend' 's Vaders wil

 

 

7

Leer mij zwijgen en aanbidden

 

Zoo als Gij in 't lijden deedt;

 

Blijf, o Gods-Lam! steeds in 't midden

 

Van mijn' rampen, smart en leed.

 

Laat dan zee en golven bruisen,

 

d'Afgrond, met gesperden mond,

 

Tegen mijn' belangen druischen;

 

In U blijft mijn heil gegrond.