Nieuwe stichtelijke liederen (2 delen)

[p. 55]

Gods grootheid.

enkel eerbied.

[p. 57]

XIde lied.
Gods grootheid.

Komt, knielen wij voor God in 't stof,
Die, boven aller scheps'len lof,
Oneindig groot is en verheven;
Zijn' heil'ge Naam is Opperheer;
Knielt, aardsche Vorsten! voor Hem neêr:
Elk moet Hem dankend' eere geven.

Gods raad bestaat in eeuwigheid;
Omringd met glans en majesteit,
Doet Hij zijn' grootheid schitt'rend blijken;
Wat schepter ooit een sterv'ling voert,
Zijn' magt blijft aan Gods magt gesnoerd,
Die op zijn' wenk hem doet bezwijken.

[p. 58]

3

Gods oog doorloopt het wereldrond,

 

Van d'allervroegsten ochtendstond,

 

Tot aan de slooping aller dingen;

 

Hij blijft, in grootheid en waardij,

 

In Almagt en in Heerschappij,

 

Onvatbaar voor de stervelingen.

 

 

4

't Heeläl staat onder zijn gebied,

 

Het kleinst' ontgaat zijn' aandacht niet;

 

Wie kan zijn grootheid evenaren?

 

Door zulk een' God, zoo groot in magt,

 

Ben ik, ik sterv'ling voortgebragt,

 

Ja, zulk een' God blijft mij bewaren.

 

 

5

Hoe blinkt uw luister als het licht,

 

O God! waar Gij uw' gangen rigt,

 

Doet Gij uw' grootheid zien en voelen;

 

Het bloedloos diertje vormdet Gij;

 

[p. 59]

 

Uw groote daên bedwelmen mij,

 

Die als een worm in 't stof blijft woelen.

 

 

6

Is 't grootheid, die een held verdient,

 

Daar hij zijn' vijand, als zijn' vriend,

 

De vrijheid schenkt na 't zegepralen;

 

Oneindig grooter zijt G', o God!

 

Die zondaars schenkt het zaligst lot,

 

En aanblikt met uw' liesdestralen.

 

 

7

Voor schenders van uw rijksgeboôn,

 

Gaast Gij uw' teêrgeliefden Zoon

 

Ter kruisstraf over; - 't smartlijk lijden,

 

De dood van dien Immanuël,

 

Moest onze ziel van dood en hel,

 

Naar uw verheven doel, bevrijden.

 

 

8

Hoe moest ik, die meer dan het stof

 

Besellen kan, tot uwen lof,

 

[p. 60]

 

Voor U, mijn' grooten Maker, leven,

 

Och! trek mijn' ziel tot U, o Heer!

 

Dan geef ik ook uw' grootheid eer,

 

Die Gij betoont in 't schuldvergeven.

 

 

9

Dan juich ik steeds, in U verblijd,

 

O God! die al mijn sterkte zijt,

 

Zoo groot in magt als mededoogen;

 

Die aan het stof, aan mij gedenkt,

 

Aan doemelingen alles schenkt;

 

Wie zou uw' grootheid niet verhoogen?