Kinderspelen, in leerzame gedichtjes

in leerzame gedichtjes

De waterbellen.

Bl. 31.

Hoe kan het mooglijk zijn,

Dat wind, en niets dan schijn,

Zoo schoon zich kan vertoonen?

Hoe kan het mooglijk zijn,

Dat water en wat zeep,

Slechts uit mijn pijp geblazen,

Vertoont zoo luisterrijk! -

Het is als glas gelijk,

Maar 'k moet mij 't meest verbazen,

[p. 32]

 

Als ik de kleur bekijk. -

 

Met groen, en geel, en rood,

 

Blinkt deze water-kloot,

 

En klimt met glans naar boven,

 

Mits hij zich nergens stoot;

 

Maar, ach! hoe kort van duur,

 

Mag ik zijn schoonheid roemen,

 

Ik lach hem naauwlijks aan,

 

Of zijn geheel bestaan

 

Is voor mij niet te noemen,

 

De lucht doet hem vergaan. -

 

 

 

De mensch, zoo schoon in pracht,

 

Vertoont een forsche kracht,

 

Maar is soms ras vervlogen,

 

Gelijk een schaduw, nacht. -

 

Hij is een waterbel,

 

Die alles moet ontleenen,

 

Dit leert ons ieder uur,

 

Hoe kort wij zijn van duur;

 

Elks dagen vliegen henen,

 

Als rook, voor 't vlammend vuur.