Mooie dagen

[p. 29]

4

Gloria werd wakker van geschreeuw en het bonzen op hun deur. Isabel, ondanks haar oordopjes, ging geschrokken rechtop zitten. ‘Wat krijgen we nou!’

Door de gesloten gordijntjes kwam al licht naar binnen, het schreeuwen hield aan. Isabel haalde de dopjes uit haar oren, en Gloria stapte haar bed uit.

‘Je peignoir!’ zei Isabel.

Gloria maakte de deur open. Boris stortte zich in haar armen, zijn ogen halfgesloten en Gloria viel bijna om onder zijn gewicht. ‘Mamma, ik ben geen vis!’ riep Boris.

‘Stil maar,’ suste Gloria. ‘Ik haal zo je moeder. Ga even staan, want anders vallen we op de grond.’ Maar hij bleef zich aan haar vastklemmen. ‘Water!’

‘Toe nou, ik hou je niet meer.’

‘Laat los!’ zei Isabel scherp. Pas toen gingen de ogen van Boris helemaal open. Gloria bevrijdde zich uit zijn greep en zei: ‘Je droomde, zal ik Tasja of je moeder halen?’

Hij staarde langs haar heen naar Isabel. Ze droeg een doorzichtig nachthemd, en haar tepels waren duidelijk te zien. Isabel fronste haar wenkbrauwen, en trok de deken omhoog. ‘Je familie slaapt een deur verder. Ga daar maar naar toe.’

[p. 30]

‘Wat is er?’ Tasja stond met knipperende ogen in de deuropening. ‘Heb je gedroomd?’

Boris wendde zijn blik maar met moeite van Isabel af. Die gaapte en kroop weg.

‘Hij had het over een vis,’ zei Gloria.

‘Ik was een vis,’ zei Boris. ‘En ik kon niet zwemmen.’

‘Vissen verdrinken niet,’ zei Tasja.

‘Dolfijnen wel, geloof ik,’ zei Boris. ‘Als ze niet boven kunnen komen, maar ik weet het niet zeker.’

Isabel kreunde luid. ‘Kom,’ zei Tasja. ‘Ik breng je naar je hut.’

‘Ga je mee?’ vroeg Boris aan Gloria. ‘Dan kunnen we verhaaltjes vertellen.’

‘Gloria wil slapen,’ zei Tasja. ‘Het is halfzes.’

‘Ach,’ zei Gloria.

‘Ga alsjeblieft weg!’ snauwde Isabel. ‘Kan me niet schelen wat je doet, Gloria, als jullie je kop maar houden.’

Tasja begon aan Boris' arm te trekken, maar hij bleef nog even staan.

‘Nou kan je weer slapen,’ zei hij in de richting van Isabel.

Ze gaf hem geen antwoord en Tasja sleepte hem mee. Gloria liep ook maar door het nauwe gangetje naar Boris' hut. Ze was nu toch klaar wakker.

‘Ik wou niet kijken, maar ik zag haar toch,’ zei Boris tegen Gloria. ‘Nu denkt Libel dat ik raar ben.’

‘Welnee,’ zei Gloria. Waarom droeg Isabel ook geen katoenen nachthemden? dacht ze. Wie weet wat Boris nu zou fantaseren.

[p. 31]

‘Ik was echt een vis,’ zei Boris. ‘Vissen hoeven nooit een loopplank op, hè?’

Gloria en Tasja zaten op het bed van Boris. Ze praatten over van alles en nog wat.

Gloria vertelde over haar poes die een keer was weggelopen en de hele nacht in een struik vastzat. ‘Ik schaamde me zo,’ zei ze. ‘Dat ik hem niet had gevonden, en eigenlijk was ik te lui om lang naar hem te zoeken. Als hij dood was gegaan, zou het mijn schuld zijn geweest.’

‘Wij hebben geen poes meer,’ zei Boris. ‘Axel moet ervan niezen. En Axel woont geeneens bij ons. Maar hij slaapt wel vaak bij mamma. Op school hebben we ook poezen. En kippen en een haan en duiven. Tommie en ik hebben een keertje een dood duifje gevonden. Tommie moest heel hard huilen, maar ik niet. Ik heb het duifje samen met juf Annie begraven. Tommie mocht een kruisje timmeren en toen huilde hij niet meer. Als je dood bent, kan je niet meer denken. Nooit, nooit, nooit meer.’ Hij drukte Tasja opeens stevig tegen zich aan. ‘Jij mag niet dood.’

‘Au!’ zei Tasja. ‘Als je zo doorgaat, ben ik hard op weg. Nee hoor, ik ga niet dood, maar wil je me nu even met rust laten?’

‘Mamma ook niet?’ vroeg Boris.

‘Nee.’

‘En Axel?’

‘Nee.’

‘Jij ook niet, hè?’ zei Boris tegen Gloria. ‘En Libel niet.’

Gloria stelde hem gerust. Het leek even te hel-

[p. 32]

pen, maar toen versomberde zijn gezicht. ‘En ik?’

‘Jij blijft nog heel lang leven,’ zei Tasja. ‘Denk maar aan vandaag. We gaan eerst nog een stuk varen en dan zijn we in een grote stad. Daar is ook een hele hoge toren. Misschien hebben we tijd om naar boven te gaan. Weet je nog dat we de Dom in Utrecht hebben beklommen?’

‘Ik wou springen,’ zei Boris. ‘Om te kijken hoe dat was hoor.’

Hier wist zelfs Tasja niets op te zeggen.

‘We hebben er toch geen tijd voor,’ zei Gloria. ‘We worden door die stad heen gejaagd.’

‘Luxebootreis,’ zei Tasja. ‘Het is gewoon een lullig reisje waar je meer geld voor moet betalen.’

‘Lekker eten,’ zei Gloria. ‘Mooie slaaphutten.’

Tasja grijnsde. ‘Goed gezelschap. Ja, daar betaal je voor. Denk je dat je weer alleen kunt zijn, Boris?’

Boris knikte. ‘Maar ik ga niet meer slapen, ik ga naar buiten kijken.’

‘Ik kom je halen voor het ontbijt,’ beloofde Tasja. ‘Sorry,’ zei ze tegen Gloria toen ze op het gangetje waren.

‘Heeft hij zulke dromen vaker?’ vroeg Gloria.

‘Als hij opgewonden is. Was je moeder erg kwaad?’

‘Nee, ze ging toch weer slapen?’ Gloria vertelde maar niet hoe Boris naar Isabels lichaam had gestaard. Dat wilde ze zelf ook liever vergeten.

Tasja was haar hut in en Gloria aarzelde nog even. Opeens stond Jochem, al helemaal gekleed, voor haar. ‘Slaapwandel jij?’

Mijn nachthemd, dacht Gloria, die daar bij Tasja en Boris geen moment bij had stilgestaan. ‘Er was iets met

[p. 33]

Boris en toen hebben we een beetje met hem gepraat. Tasja en ik.’ Wat ziet hij nu van me? vroeg ze zich angstig af. Waarom luister ik ook niet naar Isabel. Ik heb niet voor niets een ochtendjas.

Jochem en zij stonden elkaar aan te kijken! ‘Ik eh... moet...’ begon Gloria.

‘Ik moet werken,’ zei Jochem. ‘Heb je zin om vandaag met mij te gaan eten?’

‘Zoals gisteren?’ vroeg Gloria.

‘Ik dacht meer aan wij tweeën,’ zei Jochem. ‘Als je het leuk vindt, hoor. We moeten wel vroeg gaan, want later heb ik bardienst.’

Dat ding is te kort, dacht Gloria. Maar ik kan er nu niet aan trekken. Waarom is dit gangetje zo smal?

‘Denk er maar over na,’ zei Jochem. ‘Zal ik een extra lekker zacht eitje op jullie tafel zetten? De kok is een vriend van me.’

‘Ik hou niet van zachte eieren,’ zei Gloria, en ze ging gauw de hut in.

Isabel was wakker. ‘Met wie praatte je?’

‘Jochem.’

‘Ben je al die tijd bij hem geweest?’

‘Nee, ik was toch bij Boris?’

Isabel bekeek haar. ‘In dat nachthemd.’ Haar deken lag aan het voeteneinde en Gloria keek naar haar moeder.

‘Ik ga niet zó mijn hut uit,’ zei Isabel. ‘Daar heb ik een peignoir voor. Ik heb je al gezegd dat je uit moet kijken.’

‘Ja,’ zei Gloria. ‘Dat zeg je toch altijd?’

‘Waarom kwam Ruth ook niet opdagen,’ zei Isabel. ‘Zo iets hoeft ónze nachtrust toch niet te verstoren?’

[p. 34]

Gloria haalde haar schouders op. ‘Misschien sliep ze heel vast. Droomde ze een leuke droom.’

‘Of had ze geen zin,’ zei Isabel. ‘Hoopte ze dat een ander voor haar maffe zoontje zou zorgen.’

‘Zo is ze toch niet?’ zei Gloria. ‘En je moet Boris niet maf noemen.’

Isabel snoof. ‘Hij is het toch?’

‘Ruth lijkt mij een lieve moeder,’ zei Gloria. ‘Geduldig.’

‘Wat dacht je van mij?’ vroeg Isabel. ‘Ben ik niet de leukste?’

‘Ja,’ zei Gloria.

‘Mooi zo,’ zei Isabel. ‘Wat zal ik eens aantrekken, vandaag?’