Verzamelde gedichten

Drie gezangen voor de veertigdagentijd

Bij wijze stenen wil ik slapen

Het eindpunt van de sterkste dromen
is een hooggelegen top
waar alle lijnen samenkomen,
als leidsels wachtend op een God.

Maar als wij daar als vogels landen
en iemand naar de teugels graait,
dan groeten die als vuur zijn handen,
dan zijn de rollen omgedraaid.

Bij wijze stenen wil ik slapen
en dromen van mijn aard als klei;
dan wordt het koude vuur ontwapend
en wordt de aarde éen in mij.

Toen wij als kinderen

Toen wij als kinderen van het daglicht dronken,
was heel de wereld ons tot kroondomein;
Maar toen zijn wij met de tijd vergroeid,
die wegneemt wat ons was geschonken
en aan de ruimte stelden wij een eind.

[p. 334]

 

aant.

 

Nu is het leven materiaal geworden,

 

nu hebben wij de wereld slechts te leen;

 

de anderen lijken uitgebloeid,

 

wij spelen schaak op vele borden:

 

van de pionnen leeft er bijna geen.

 

 

 

Wij willen weer een jeugd verwerven

 

en liefde voor het leven om ons heen;

 

daar is slechts aandacht mee gemoeid.

 

De heerszucht mag in vrede sterven:

 

wij zijn met milder majesteit gespeend.

Telkens klinkt een woord

Het licht verzand, de hoop gestrand,
wij voeden ons met as.
De dood verbant, het lijden brandt,
en niets is wat het was.

Maar telkens klinkt er weer een woord
waarin een nieuwe toekomst gloort;
geef dat iemand die het hoort
zijn kansen niet uit angst vermoordt,
maar luistert.

Het kruis zal bloeien als een roos,
en niemand raakt verloren in de nacht.
En wie met open oren voor het leven koos,
die geeft het woord een nieuwe kracht
en luister.