Verzamelde gedichten

Minor poem

Bij mijn zusje in de tuin
staan viooltjes, zachte geur.
Als ik zo'n viooltje zie
staan stralen in de zonneschijn
dan word ik erg bedroefd en bang,
want naast de bloem is aarde
donker, ondoorgrondelijk en kil.

In die zwarte diepte,
stel ik me opnieuw zo voor,
glijden wormen door hun eigen slijm
en baant wat blind is zich 'n weg.

Viooltjes, door 't seizoen omademd,
hebben de allerliefste kleur,
en vlekken die geen vlekken zijn;

[p. 207]

 

aant.

 

en teer, en zacht, zo fijn

 

als de lippen waar geen een

 

dan ik iets mee te maken heeft.

 

Geen diep geluk, geen wrede angst.

 

 

 

En verder is er in die tuin,

 

te veel om op te noemen, zo

 

helder, zo concreet als in

 

een franse les. Te veel,

 

onder andere een goede hond.