Verzamelde gedichten

[p. 191]

aant.

[De koning, aan wiens verstand]

De koning, aan wiens verstand
hij nooit had durven twijfelen,
liet hem bij zich komen,
nam hem bij de hand en nam hem
met zich langs zijn kerkers mee.
Hij wees hem de gemartelden,
hij lichtte pralend de kettingen op
en legde hem de grote pijnen uit.
En op de bliksemsnelle vragen
naar hun schuld en de reden
liet de koning, aan wiens wijsheid
hij nooit had durven twijfelen
hem het vernuftige foltertuig zien,
de schroeven, de egeltonnen, de ijzers,
van een feilloos mechanisme.
En toen dat hem niet tevreden stelde,
toen gaf de koning glimlachend bevel
hem onder een eeuwige drup te zetten:
dat zou hem wel leren begrijpen.
Toen werd hij wakker, en het bleek
dat hij van de koning maar gedroomd had,
maar dat zijn lichaam zo vast
gesnoerd stond als een accu,
een langzaam uithollende drup
op zijn hoofd, vol vragen...