Verzamelde gedichten

[p. 175]

aant.

Dors, Pierre!

In de vliegengele illusies van de granieten circustenten
schreven vergiftigde horloges hun
aangepunte hersenen in de straatstenen,
waarover de hybride telefonen
vederzware haringen groen gekscheren:
de blasé viriliteiten van muziek
tussen de tenen van een tien dagen dode fiets.

Brandkasten spelen op de muren van soep,
die doorboorde gedichten fotografisch, een nucleaire osmose,
als nootmuskaat vastschroeft, waarover bassisten
tevreden de tanden van oude kamelen in doosjes koken,
en, integendeel,
gaan hypocriete glasscherven filosoferen
om de kervel te verouderen.

Kikvorsen heulen histologisch,
ondanks het parhelium van de waanzinnige tafel.
Gravures middels het stuitbeen kunnen
parodiëren, wijl partiële emanatie,
en ook wel
spuiten busjes loodsuiker courante rekeningen.

Een toren bouwen.