Verzamelde gedichten

[Nu laat ik verre naneef nog van dzjenghis khan]

Nu laat ik verre naneef nog van dzjenghis khan
dan eindelijk mijn tentwagen rusten in een grasland
waar mij door kinderen wordt vergolden
wat ik aan raven heb misdaan

en van het regenwater als uit stukgedrukte witte bessen
dat mijn raam vertroebelt en verschoont
merken mijn ogen niets meer waar het droge
langzaam scheidt van het water van een scheppingsdag

de bladeren van een wrede scherpe boom
weerspiegelen lang niet alle in het donkergroene water
de hemel wisselt en daarmee de vage vlek
waarnaast mijn paarden bijtend gras met grage gele tanden