Verzamelde gedichten

[p. 102]

aant.

Historia naturalis

Wanneer thans de herten, dragers van zeer
speciale okers, beschimmeld voorts met de allernieuwste
snufjes op het gebied van goud en zonlicht,
nuchter onder het dressoir uit het bos
getreden komen, treffen zij
een mooie wereld aan.

Hier is
de uitgewassen vitrage te drogen gelegd
op doornen haag, die het lijdensverhaal
begrijpelijk mocht maken, toen; hier
stappen de mysterieuze jongelui een ogenblikje
van hun Harley Davidson en speuren
ritmisch naar iets op de grond,
en in de verte, waar matineuze Chinezen
stoïcijns haaievinnensoep naar binnen lepelen,
komt mijn grote vriend spiernaakt aan:
en, tot niet zuinige verbazing van de
langs zijn levensweg als altijd opgestelde
suikerbeesten en uitgezogen, opgeverfde eierdoppen,
vertoont zijn buik frappante punten
van overeenkomst met het harnas van
Caius Iulius Caesar Octavianus in
de slag bij Philippi.
En voor de zachte ogen buigt zich stil
de Circassische schone over naar de zwaar-
bewapende, zoëven vol genot gestorven kuddekoning
& gods vorst, wiens lippen kostbaar waren als nerts
en die nog steeds haren heeft als een kat, -
zij is gelukkig, zij droomt niet, want van dromen
stroomt een genade uit die gevaarlijker is dan
de domme sagenglans van de nachtlucht.
Omhoog de aandacht! Daarboven
trekken de socialistische planeten doodgemoedereerd
hun baantjes tegen het opake fond dat het voorstelbare
afsluit; en zo, doorgeredeneerd, zakt het zachtste
aller ogen als een aangeschoten parachutist tot bij

[p. 103]

 

aant.

 

een handzaam blikveld, waarbinnen

 

het roodborstje en de kiezelsteen collegiaal en ínblij

 

paardje rijden op hun eigen determinerende factoren.

 

 

 

Dat is een mooi gezicht, - de kroonherten

 

leggen tevreden de kop in het gras

 

dat slaapt, en zuchten.