Verzamelde gedichten

De populieren

Er stonden daar & toen twee populieren,
die wat men uit het raam kon zien
in links en rechts verdeelden, scheidden, decisief
als de beide stralenbundeltjes, op Mozes' voorhoofd
sacrosanct pendant van duivelshorens, -
zo dicht bijeen, dat het wel éen boom leek
op twee stammen, een wolk van een kind
dat uit twee moeders is geboren.

Dat leverde een overdaad aan schaduw op,

die, als er avond kwam, avond zonk als inkt

[p. 101]

 

in een glas helder water, van die boom

 

leek uit te stralen over de diafane weiden

 

kort van gras, en over de hemel,

 

blauwig en als de wang van ziekelijke meisjes

 

éven transparant, en zijn nesten leek te bouwen

 

in de ooghoeken van het kind dat onder

 

de vitrage door keek hoe zijn territorium

 

terrein verloor aan het imposante

 

naderen van de nacht.

 

Doordrong de wind dat bomenspan, dan was

 

het als werd in die kolossen diep gezucht

 

al vulde zich geen long met lucht, alsof er in

 

het internum van dat bladerrijk financiën

 

aan het donker werden afgedragen,

 

ontelbare dubbeltjes in beroering

 

werden gebracht, dan toonde

 

de wind myriaden blaadjes van hun on-

 

verwachte zijde.

 

Dan hernam de stilte, maar het loof

 

bleef in beweging, bleef ongedurig trillen,

 

rusteloos in de zin van muggendansen, dat

 

bij al zijn onrust toch tot vrede stemt.

 

 

 

Nu zijn de bomen dood, vertoeft

 

het gewezen kind éen ogenblik in de schaduw

 

aan hun voeten, - rabarber groeide daar toen,

 

een stalenboek van ordinair groen, waartussen

 

het donker was als in de oksel van een olifant,

 

en een kleine, ongebotaniseerde kruipplant,

 

die zijn vruchtjes, in dicht, fijn blad

 

gewikkeld naar voren schoof, vruchtjes, die

 

naar gezegd werd iemand die ze at eerst heel gezond

 

en dik maakten, maar dan

 

doodden, kort & goed, -

 

en als de atmosfeer waarvoor

 

die bomen met hun wortels instonden

 

was alles éven goed, alles,

 

alles even goed.