Het uiterlijk van de Rolling Stones

[p. 53]

Haydngedichten VII
(Symfonie 88, deel III)

Uit louter feestvreugde zie je in dit dorp
onder het stampend dansen veel dat treurwilgtwijgen
in elkaar gedraaid en - als een navelstreng - in énen door
gebroken worden op de knie. Dat is nog niks:
ze meppen mekaar in zat plezier nu om de oren
achter welke allebei het al even groen mag heten
als het als een peuleschil zo frisse dezer twijgen.
Men oogst er zweet van: de dag,
een saunabad van levensvreugde.

Nu: onopgemerkt en geheim zoals op beslissende momenten
naamloos vocht uit naamloze kanalen van 't lichaam treedt,
zo natuurlijk ruist uit de hooglanden aan het klare,
het onuitsprekelijke waarin de dag de nacht gelijk is, -
- men wist van klachten, men wist niet van dit;
niet hoe hebzucht naar belevenissen afgestraft
wordt zoals een vrek gemarteld zijn zou wie een diamant
ter grootte van een eikel de slokdarm door
geduwd zou worden, niet hoe vanuit
de hete oorschelp van 't verborgene aanwaait -

ach, blauw - het onbereikbare boven dag en nacht komt aan
glijdend, voortgedreven; doedelzakken ruisen om regen
die dodelijk schijnt - blauw, mijn blauw; in lagen, terrassen
elke ster, elke ziekte dezelfde, 't wondere blauw; dit moet
doorlopen wezen, afgepeld van de artisjok die zoveel heeft
van een doodgeboren ware wereld, -
zo funest voor wie er aan komt.

Men ziet in dit dorp dikwijls het dansen het beeld vertonen
van twijgen, die - in énen door - tot een streng verenigd
en weer gebroken worden, op de knie, wit opgetrokken
voor 't stampen als in kramp; met wit weggetrokken knokkels knijpt
wie maar kan de stukken bijna fijn, om ze niet kwijt te raken.
Zoveel zweet kost deze levensvreugde, en het einde
komt zo snel, en valt zo uit de toon.