Snikken en grimlachjes

(ca. 1906)–François Haverschmidt– rechtenstatus



[pagina 41]
Des zangers min. De morgendamp hangt over 't veld En kleurt den herfstdraad wit. Voor 't venster op de Hoogewoerd Een minnedichter zit. Een dichter, die gewoon is om, Na d' afloop van 't ontbijt, Een lied te tokklen op de harp, Zijn liefje toegewijd. Niet, dat hij echt een liefje heeft; Hij stelt het zich maar voor. Dat doen de minnedichters meer; Daar zijn ze dichters voor.
[pagina 42]
Ook nu weer is hij aan den gang. Ook nu weer zingt de snaar Zijns instruments een minnelied, Zoo zoet, zoo wonderbaar. ‘Als ik u staar in 't blauwend oog, O Mina, Mina mijn! Dan krimpt mijn jong studentenhart Ineen van minnepijn. En drinkt mijn oor uw zilvren stem, O Mina, Mina mijn! Dan zet zich dat studentenhart Uiteen van minnepijn! En proeft mijn mond uw liefdekus, O Mina, Mina mijn! Dan berst datzelfde jonge hart Vaneen door minnepijn!’
[pagina 43]
Nauw sterft de laatste harptoon weg Dier englenmelodij, Of raatlend rijdt de diligence Naar Woerden 't huis voorbij. De jongling werpt zijn dichtersblik 't Raam uit en 't rijtuig in, En hemel, hoe toevallig! - juist In 't oog van een Friezin; Van een der liefste meisjes uit Die landstreek, ‘in wier lijn’ Reeds Starter heeft gezongen dat ‘De schoonste vrouwen zijn.’ 't Oorijzer fonkelt bij het licht Eens lucifers, dien vlak Voor 's dichters huis een passagier, Die rooken wou, ontstak.
[pagina 44]
Maar meer dan goud, meer dan 't juweel Op 't blanke voorhoofd, gloeit Haar oog, dat als met tooverkracht Des zangers blikslag boeit, Het hart hem zet in laaie vlam En, met een rauw ‘o jé!’ Met harp en al hem neersmijt op Zijn dichterscanapé. Want ja! het is dát zielvol oog, Dat in den laatsten tijd Hem voor den geest stond, als hij zong Na d' afloop van 't ontbijt. 't Is de verwezenlijking van Het lieflijk droombeeld, dat Zijn ziel zich had geschapen, die Daar in dien wagen zat.
[pagina 45]
o Zoete smart! o smartlijk zoet! Zoo leeft dan die hij mint! Maar wie staat borg, dat hij haar ooit! Op aarde wedervindt? Want, lacy, eer van d' ergsten schrik De jongling is hersteld, Is reeds de diligence met De schoone heengesneld. Wat zal hij doen? Naar Woerden gaan? Desnoods nog verderop, Tot weer zijn oog haar oog ontmoet, Zijn hart haar harteklop? En, moet het, dwars door sneeuw en ijs Naar Frieslands barren grond Haar volgen, tot zijn dichterswang Den kus voelt van haar mond?
[pagina 46]
Hij aarzelt, - neen, hij aarzelt niet, - Ten minste niet heel lang: - ‘'t Verloorne zoeken - dat 's geen werk Voor zonen van den zang! Maar treuren om 't verlorene Met roerend-teer gekweel En hout- of tortelduifgekir, Dat is des zangers deel! De daad is proza, maar de klacht, De traan is poëzij. Zoo vaar dan heen, o Mina mijn! En gij, mijn hart, breek vrij!’
[pagina 47]
En als de morgenzon weer gloort, Zit hij aan 't vensterglas, En wacht de diligence en schreit Een brakken tranenplas. En als de diligence passeert, Dan grijpt hij woest de snaar Der harp en heft een klaagzang aan, Zóó allerijslijkst naar Dat niet slechts menig passagier In droef gepeins verzinkt, Maar dat de conducteur zich zelfs Een traan uit de oogen pinkt. ‘Kent gij het land,’ zoo zingt hij, ‘waar De kleiaardappel groeit? Waar trouw aan vorst en mannenwoord En waar de veeteelt bloeit?
[pagina 48]
Kent gij het land, waar Mina toeft? Kent gij het wel? Daarheen! Daarheen richtte ik zoo eeuwig graag, Geliefde, 't linkerbeen! Kent gij het huisje?’ zingt hij weer, ‘Op palen rust zijn dak, En Friesche schoonen bieden u Een smakelijk gebak, En zien u aan, en vragen u Een glaasje pons. Daarheen! Daarheen richtte ik zoo eeuwig graag, Geliefde, 't rechterbeen!’ enz. 1851.

Vorige Volgende

Des zangers min.